Turf, veen, turf, veen …….

Dag 38.

Ballina, zaterdag 7 juni 2025. 17 graden half bewolkt regelmatig zon en een prachtig wolkendek. De storm is gelukkig gaan liggen maar aan de Atlantische Oceaan heb je altijd wel een stevige wind. Vandaag een lange dag. 297,1 km en 6.000 stappen.

Turf, veen, turf, veen, turf …….

Beste Allemaal,

In deze noordwest hoek van Ierland is geen camping te vinden. Dus mogen we weer vroeg op. Om zeven uur rijden we de camping al af.

Als je zo vroeg bent, is er bijna niemand op de weg.

Wij beginnen meteen sensationeel. We rijden Keel uit en na tien minuten beginnen we meteen met het beklimmen van de hoogste top op Achill. De top van Croaghaun.

En dan de op een na de hoogste zeekliffen van Europa. 668 meter hoog.

Het is een smalle weg omhoog met het grootste gedeelte geen vangrail. Je kijkt bijna 100 meter verticaal de afgrond in.

Maar we zijn alleen en komen na een scherpe afdaling, laverend tussen de honderden schapen bij het verlaten strandje aan.

Er is niemand aanwezig maar dat maakt het al zo bijzonder. Helemaal alleen tussen de hoge kliffen. We genieten van de machtige natuur en hier kun je je alleen maar klein voelen.

De weg stopt hier dus we gaan weer terug naar Keel op weg naar het andere schiereiland Mullet.

We komen langs prachtige rododendron hagen, zien vele witte aronskelken, de vele grote fuchsia struiken, de mammoetbladeren, veenpluis, vingerhoedskruid, koekoeksbloemen en soms een prachtige orchidee en vele varens en hazelaars.

MAAR geen bomen.

Maar ook langs prachtige stranden en ruige kustlijnen.

Dit schiereiland is veel vlakker en wat hier ontzettend veel te zien is turf en nog eens turf.

Al twee dagen rijden we dansend over de wegen. De asfalt wegen zijn aangelegd op dikke veenlagen. Het is echt golvend asfalt.

Hier wordt nog echt heel veel turf gestoken. Vaak zie je stapeltjes turf in het land staan om te drogen. Of de broodjes turf worden in plastic zakken gestopt omlater opgehaald te worden.

Bijna elke boer heeft zo zijn eigen “turffabriekje”.

Wij rijden via Mulranny en laten het schiereiland Achill achter ons. We rijden door het nationaal Park van Ballycroy naar Bangir Erries. Van hieruit naar Belmullet, het schiereiland dat ruiger, vlakker en minder pittoresk is dan Achill.

We zien vandaag 11 herkenningstekens op de route van de Wild Atlantic Way. En elke heeft zijn eigen specifieke achtergrond en altijd met duidelijke uitleg van de omgeving.

Beste Allemaal.

Ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen maar dat komt later nog wel met de foto’s die alles kunnen verduidelijken.

Maar nu is het tijd om de tocht van morgen weer voor te bereiden.

Voor nu een warme groet en keef en geniet van de momenten die er echt toe doen.

Piet.