Rookpluimen.

Vijftiende etappe.

Koutsounari, Donderdag 8 februari 2024, 22 graden en de hele dag zon.

Rookpluimen.

Van onze campingplaats vanmorgen rond 9 uur vertrokken voor een meer dan prachtige tocht door de bergen. Haarspeldbochten, hoge bergen, smalle straatjes, in de verte sneeuw op de bergen, ontelbare olijfbomen met de meest mooie vormen, authentieke bergdorpjes, geiten en schapen op de weg en niemand op de weg.

Het is zo ontzettend rustig en ruig. Het is echt een adembenemend landschap op weg naar het zuid oosten van Kreta.

In deze tijd zijn de olijfboeren volop aan het snoeien en het snoeihout wordt verzameld en opgestookt. Overal zie je rookpluimen opstijgen.

In deze streek moet het een hard bestaan zijn en wij denken dat de jongeren hier heel snel wegtrekken wat te zien is aan de leegstaande huizen.

Hier hoog in de bergen zoeken de boeren stukjes grond om groenten en wat druiven te kweken. Stukjes grond die in de zon liggen en beschut zijn tegen de wind. Men verbouwd hier druiven maar de druivenstammetjes zijn niet hoger dan een centimeter of dertig met korte ranken. Laag bij de grond zodat de druiven weinig wind vangen en kunnen rijoen van de aardwarmte.

Na twee uur genieten komen we in Kato Zakros aan. Dit dorpje ligt aan de zee en hier eindigt de Zakroskloof of te wel de Dodenkloof. Hier vind je het recents opgegraven Minoïsche paleis met bijna driehonderd kamers op twee etages. Omdat dit paleis niet was geplunderd vond men hier nog veel schatten.

Helaas hadden we geen tijd meer om door de Dodenkloof te wandelen. 4 uur heen en terug. De naam van dankt deze kloof aan de grotten die door de Minoërs als graftombes gebruikt werden.

Met veel plezier reden we dezelfde bergweg weer terug en “thuis” begonnen we meteen aan de tweede draai was. De waslijn heb ik al gespannen.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de momenten die er echt toe doen.

“GELUK ONTSTAAT NIET DOOR VEEL TE HEBBEN MAAR DOOR AAN WEINIG GENOEG TE HEBBEN”.

Piet.