Een dag met vergezichten.

‘s Archittu, boven Oristano, maandag 28 oktober 2024. 28 graden en blauwe lucht.

Een dag met vergezichten.

Beste Allemaal,

Dat gebeurt niet vaak dat wij zolang opdezelfde camping blijven. 5 nachten. Maar er was dan ook heel veel te zien in de omgeving.

Vanmorgen al om zes uur opgestaan om twee wassen te draaien en eenmaal de droger.

Maar om negen uur vertrokken we richting naar een nieuwe camping. Veel keuze is er niet want de meeste zijn gesloten of het zijn alleen kampeerplaatsen zonder voorzieningen. Eigenlijk gewoon een openbare parkeerplaats.

We rijden de eerste 50 kilometer oever de SP49 een panoramaroute. Er ligt maar een dorpje langs deze weg. Links van de weg hoge bergen en rechts de hel blauwe zee met loodrechte kliffen. Het gesteente is rood, bruin trachiet. Bij elke inham stoppen we om te genieten van het groen, het blauw en het rood.

Er is bijna niemand op de weg.

En dan naderen we Bosa. Diep ingesneden tussen het ontoegankelijke bergland van Montresta en de schrale hoogvlakte stroomt de Temo door een breed dal naar zee. Er groeien olijven, citrusvruchten en druiven.

De ligging van Bosa met 8000 inwoners is grandioos. Dicht op elkaar staan de hoge in warme okertinten geschilderde huizen van de oude stad langs de noordoever. Maar hoog bovenuit toornt de machtige burchtruïne van Castello Malaspina.

Een fraaie boogbrug uit 1871 overspant de Temo waar bont gekleurde vissersbootjes op het water deinen.

Het is de enige bevaarbare rivier in Sardinië. De nauwe steegjes bestaan uit keien van het rode trachiet gesteente.

En op sommige deurstijlen zijn nog data aanduidingen te vinden uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Ook staan de letters DDT erbij. Deze aanduidingen vertellen dat er toen met het vergif DDT

Gespoten was om de malaria uit te roeien.

Wij slenteren of beter gezegd wij beklimmen en dalen weer over de vele tredendie naar de burcht leiden. Van hieruit heb je werkelijk betoverende vergezichten. Je ziet de brede rivier Temo in de zee uitmonden.

Rond twee uur rijden we weer verder naar het zuiden en nu zitten we in een pijnboombos vlak aan zee op een grote camping.

Helaas is het internet zo slecht dat we geen verbinding hebben en dus ook geen verhalen en foto’s kunnen versturen. Maar die zien jullie later wel weer.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de momenten die er echt toe doen.

Piet.