Een zwarte dag …..

Dag 36. 338 km.

Akranes, dinsdag 15 augustus 2023. Aan de zee kant licht en soms de zon aan de bergkant bleven de wolken boven de bergen hangen.

Een zwarte dag maar ……

Beste Allemaal,

Gisteren was het een andere dag vanwege de lekke band. Vandaag hopen we op zo min mogelijk gravel wegen want onze reserveband ligt er nu op.

En wat dat betreft hadden we vandaag geluk. GEEN gravel wegen.

Vannacht ging het flink te keer. De wagen schudde heen en weer van de storm die over de bergen heen kwam. Niemand had het dak omhoog staan. Maar wij wel want over ons dak kunnen we een extra “dak” plaatsen. Voor de regen, voor de wind, voor het geluid, voor de kou en voor de hitte.

We gebruiken het nu voor de eerste keer en het bevalt prima. Drie minuten en het is opgeruimd en vijfminuten om het te plaatsen.

Wij merken dat het weer aan het veranderen is. Wij zijn aan drie kanten omringd door bergen en een kant door de zee. De zeekant zou de hele dag licht zijn en boven de bergen hing een donkere wolk die de bergen voor een derde bedekte. Dat zou bijna de hele dag zo zijn.

Wij kwamen eerst in het dorpje Ólafsvik, het dorpje waar de band tijdelijk verwisseld is.

De rest van de weg zou helemaal langs de kust gaan met zo nu en dan een klein dorpje. Rif, Hellisandur, Arnaestapi, Búdir en tenslotte onze camping in Akranes.

Het was een zwarte dag, niet omdat alles tegenzat maar omdat de omgeving voor het grootste gedeelte zwart overkwam. Kilometers lava gesteente, kilometers gitzwarte kliffen. Soms grijze tot zwarte bergen. Een zwart/ bruine krater die we beklommen hebben en git zwarte stranden en gitzwarte kiezelstranden. Allemaal het gevolg van vulkanisme en de erupties.

Het is daardoor ook een heel bijzonder landschap. Want het lava gesteente heeft zoveel grillige vormen. Het is vaak overgroeid met een dikke laag mos die geel is als het een lange tijd droog is. Dit mos werkt als een spons en kan heel veel water vasthouden.

In Búdir bezochten we het meest gefotografeerde kerkje. En het was het eerste houten kerkje dat ook pikzwart was. Net als de omgeving.

Onderweg hebben we regelmatig een stop gemaakt. Naar de vuurtoren, naar de waterval, naar de zwarte kliffen waar vele sternen broeden, naar de stenen Bárdur en tenslotte naar de zeehonden die we tot vijf meter konden benaderen.

Het was weer een dag met een gouden randje maar wel tegen een prachtige zwarte achtergrond.

“ECHTE VRIENDSCHAP STOPT NOOIT: HET VERANDERT, HET PAUZEERT, HET VERTRAAGT MAAR ALS HET STERK IS, ZAL HET NOOIT EINDIGEN”.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de momenten die er echt toe doen.

Piet.