12 uur maar .......

12 uur maar …….


Dag 63

Lanquin, dinsdag 23 januari 2018

Beste allemaal,

Om half acht met de bus vertrokken naar onze volgende bestemming. Lanquin.
Minstens 10 uur in de bus. Maar afhankelijk van de weg en het verkeer kunnen het er ook heel wat meer worden. Later vertel ik wel hoelang we er over gedaan hebben.
Het is nu zes uur in de morgen en we beginnen nu langzaam de rugzak weer in orde te brengen.
Gelukkig was internet in dit huis uitstekend en hopelijk kan ik morgen ook weer foto’s sturen.

Ons busje zat helemaal vol met toeristen. Wij waren de eerste die men oppikte. En dat is altijd fijn want dan kun je je plaats in de bus zelf bepalen. Kom je als laatste aan de beurt dan moet je meestal achterin ergens een plaatsje zoeken. De bagage wordt bovenop de bus vastgebonden.

Rond half negen vertrokken we uit Panajachel aan het betoverende meer Atitlan.

12 uur zou de tocht duren. Een zeer enerverende tocht door het hooggebergte. Goede wegen wisselden zich af met zeer slechte of te wel geen wegen.
Echt duizelingwekkende hoigtes dus ook duizelingwekkende dieptes. Het echte bergleven kreeg je ook te zien. Meestal een zwaar en arm bestaan. Kleine boertjes die hun land bebouwen met groenten, mais en een keer zagen we zelfs wat druiven. De akkertjes liggen tegen de steile bergwanden. Moeten ook besproeid worden want het kan erg heet worden.
Rokende vuilnisbelten in een ravijn. Veel dagmijnbouw. Niet met machines maar vaak met een pikhouweeltje hangend aan een touw tegen de bergwand.

Oventjes voor het bakken van dakpannen of gewoon klei die men laat drogen om hun huisje te bouwen. Huisjes van betonblokken, golfplaten, hout of in de rotsen uitgehakt.

De reis duurde zeker een uur langer door de ontelbare hoge drempels waar je stapvoets over heen moet. In elke dorp en bij elke school liggen er een aantal om de snelheid af te remmen. Maar de wegen zijn vaak zo slecht dat die de snelheid al genoeg afremmen.

Twee een sanitaire stop en om wat te eten. Rond zes uur donker en dan is het echt een avontuur. Geen of bijna geen belijning, diepe afgronden en diepe gaten. Maar de chauffeur kent de weg. Ondertussen was het beginnen te regenen en werd het mistig.
Maar rond half acht waren we in Lanquin en daar stond een truck klaar om ons naar ons hosrel te brengen. Een klein huisje met rieten dak. De hele nacht geregend dus is het de vraag of we morgen kunnen gaan wandelen.


Maar dat horen jullie morgen wel weer.


Een warme groet,

Piet.