Is het gelukt?

Is het gelukt?

Dag 23.


Orosi, donderdag 14 december 2017, zonnig en 24 graden


Beste Allemaal,

De laatste dag in de Orosivallei. De laatste dag dat we de vulkaan Irazú kunnen bekijken. Er is weer blauw in de lucht dus dan neemt de hoop toe. Maar dat wil hier niets zeggen. Als in het dal de zon schijnt dan kan de vulkaan in nevelen gehuld zijn en zie je er geen hand voor de ogen.

Irazú is de hoogste vulkaan in Costa Rica. Ruim 3430 meter. Historisch gezien is het de actiefste vulkaan. Hij kent enkele verwoestende uitbarstingen. In 1963 was de laatste.
Irazú is een Indiaans woord wat “donderberg” betekent.

Het was zonnig bij ons hostel maar zoals ik al zei dat wil niets zeggen. Dus wij op de webcam gekeken en ja hoor de vulkaan was totaal in nevelen gehuld.
Om tien uur nog steeds maar eigenwijs gingen we toch op pad. Want stel je voor!!!!
Het was bijna anderhalf uur rijden. Slingerend tussen de groentenvelden naar de top.
Soms scheen de zon, na een minuut miezerde het, na nog een minuut moesten de autolampen aan voor de dichte mist. Ja echt, zo snel wisselde het weer zich.
Bij de ingang van net park zo’n 2 km onder top moesten we betalen maar de man zei heel eerlijk dat wij niets konden zien en dat dan 34 dollar wel heel veel is om in de wolken te lopen.

Na tien minuten wachten zijn we stapvoets naar beneden gereden. Maar de zon begon meer en meer te schijnen en we zagen meer en meer blauwe lucht.
Zou het dan toch?
Wij wilden naar ons hostel bellen om te vragen of ze naar de webcam konden kijken. Geen bereik. Nog wat verder gedaald en ja hoor we konden bellen. En jawel hoor de vulkaan was heel zichtbaar. Wij zo snel mogelijk omgedraaid en na 15 minuten stonden we weer bij de kassa. De man moest lachen. Hij zei; “ Jullie hebben echt geluk en je kunt nog een rondje lopen ook.”

Wij verder naar boven over een gruispad. De wind gierde rond de auto. Het was er ijzig koud maar daar hadden we al rekening mee gehouden. Vest en windjack en eigenlijk ook handschoenen.

Maar boven op de top lag de vulkaan in badend zonlicht. Maar we liepen echt boven de wolken.
Alsof je uit het vliegtuigraampje keek.
Vanaf een platform kijk zo in de 300 meter diepe en 1 km brede krater die een grasgroen meer bevat. Er zijn nog meer kraters. Een andere heeft blauw water.
Het maanlandschap op de top bevat een grote asvlakte. Er kunnen geen planten groeien vanwege de kou en de gasuitstoot. Je moet op de paden blijven want er zijn nog steeds actieve delen.

Wij zijn zo’n drie kwartier boven in de bittere kou en in de storm. Maar dan in minder dan een minuut zie je totaal niets meer. Het trekt helemaal dicht. De mensen die nu nog komen en betaald hebben zullen niets meer te zien krijgen.
Wij rijden in dichte mist naar beneden maar halverwege schijnt de zon weer volop en worden we weer snel wat warmer.

Het was een super ervaring.

Nu zit ik buiten op het terras dit verslag te schrijven terwijl de kolibries op 10 meter voor mij af en aan vliegen om van de nectar te snoepen.

Morgen vertrekken we weer en verblijven we twee nachten in het Nationaal Park Los Quetzales.
Hopelijk hebben we hier net zoveel geluk als vandaag om daar iets bijzonders te zien. Honderden mensen gaan naar Costa Rica om alleen deze bijzonderheid te zien.
Maar daarover hopelijk morgen meer.

Een warme kolibrie groet en leef en geniet.

Piet.