Het was me het dagje wel.

Het was me het dagje wel.


Dag 31

Moyogalpa, vrijdag 22 december 2017, 32 graden en blauwe lucht

Beste Allemaal,

Vroeg in de morgen al afscheid genomen van Bryan, de vriendelijke en behulpzame eigenaar, van ons hostel Nanku. Het was nog een rommeltje in zijn hostel. Vijf maanden geleden gestart. Maar hij moest meteen openen om geld te verdienen en zodoende stap voor stap de verbouwing te regelen. Zo gaat het hier bijna met elk huis. Stukje bij beetje wat herstellen of aanbouwen met materiaal dat voorhanden is.
Om zeven uur op weg naar de Grens met Nicaragua. 80 km maar en goede weg. Maar je weet het nooit aan de grens.
Vijf kilometer voor de grens stonden al honderden!!!!! Vrachtwagens te wachten voor de grens. Eerst dachten we dat men de weg aan repareren was en sloten wij aan in de rij. Maar toen zagen we andere personenwagens langs de trucks verder rijden. Niet normaal hoeveel vrachtwagens we passeerden en aan de reactie van de chauffeurs te zien was het de gewoonste zaak van de wereld.

Wij wilden onze auto inleveren maar konden het verhuurbedrijf niet vinden. Later bleek het tussen de twee grensovergangen te zitten.
Eerst in een klein kantoortje 8 dollar betalen, daarna naar de immigratie en een stempel in je paspoort zien te krijgen. Aan de Costa Ricaanse kant lukt dat vrij snel.
200 meter verder de auto ingeleverd. Gelukkig brachten zij ons naar de Nicaraguaanse grens met de auto.
Hier was het chaos. Eerst 1 dollar betalen voordat je in de tij gezet werd. Het was ontzettend heet en de airco werkte niet. Maar na ruim een uur hadden we ons stempeltje en waren we weer 24 dollar armer want dat wilde de douaneambtenaar nig wel hebben voordat we ons paspoort kregen.

Ons avontuur in Nicaragua kon beginnen.
Bryan had ons al geadviseerd om een taxi te nemen naar de volgende plaats, Rivas. En vandaar met een taxi naar de ferryterminal in San Gorge te gaan.
Na wat onderhandelen bracht de taxi ons naar de ticketplaats. Hier ging het mis. Om 1 uur konden wij naar de ferry maar toen we daar aankomen was deze al verdwenen. Hoogseizoen zei men en als de ferry vol was vertrok hij. Ook al was het een half uur te vroeg.
Dus de volgende ferry genomen.
Wij wilden namelijk naar eiland Ometepe. Het grootste eiland in een groot zoetwatermeer.

Ruim een uur in een overvolle ferry met heel veel toeristen. Het was nogal onstuimig weer met hoge golven. Gelukkig werden wij niet zeeziek.
Rond vier uur kwamen we in ons hostel aan. Meteen wat gaan drinken en eten want het was een intensieve dag. Heel wat afgezweet met die rugzakken.

Wat wel plezierig is, dat Nicaragua heel goedkoop is. Zeker als je het vergelijkt met Costa Rica. Later zal ik wel wat voorbeelden geven.

Als ik dit verslag zit te schrijven is het bij jullie bijna 24 december en begint de Kerst.

Dus wens ik al mijn volgers, ook namens Susan, de beste Kerstdagen ooit. Veel gezelligheid en warmte van elkaar.

Leef en geniet van de momenten die er echt toe doen.

Piet.