Een maagdelijk witte wereld.

Een maagdelijk witte wereld.

Negenentwintigste etappe: Etna, donderdag 26 januari 2023, blauwe licht en 17 graden.

Beste Allemaal,

Vanmorgen vroeg opgestaan want vandaag is het weer voor de vulkaan de Etna. We hadden de Etna al tien keer van een afstand zien liggen. Soms helemaal en soms half in de wolken. De top lag vol met sneeuw.

Eerst wilden we met de shuttle bus naar biven maar dan ben je heel erg aan de tijd gebonden.

Dus wij met onze camper op weg naar de vulkaan. Naar de plek waar de stoeltjes lift begint. De Etna zelf is 3323 meter hoog.

Eenzaam verheft de Etna zich aan de kust van de Ionische zee. De vruchtbare hellingen liggen bezaaid met dorpjes en boerderijen.

Rond de Etna rijpen mandarijnen, perziken, amandelen, vijgen, pistachenoten, olijven en druiven. En op hogergelegen hellingen tamme kastanjes en hazelnoten.

Elk moment kan de Etna uitbarsten maar door een slim waarschuwingssysteem is er genoeg tijd om te vluchten naar veilige plaatse. Met een snelheid van 10 meter per seconde vloeit de 1000 graden lava naar beneden. In 1991/1992 was er een grote uitbarsting die 700 meter van het dorp Zefferana tot stilstand kwam. Ook in 2001en 2002 richtte de Etna nog grote schade aan.

Wij kwamen na een half uur rijden bij de voet van de Etna.Een goede weg slingert langs de zwarte lavamassa’s bergop.

Maar wat bleek dat de weg al vanaf het begin bedekt was met een dik laag sneeuw. Sneeuwblazers en sneeuwschuivers waren volop bezig. Wij besloten om bij de Rifugio Sapienza op 1927 te komen. Het was een graad of vijf onder nul en de wind was stevig.

Onderweg keerden mensen al om omdat ze niet verder durfden. Want de toeristen zijn niet voorbereid om zo in de sneeuw terecht te komen. Meestal kun je gewoon naar boven rijden.

Wij hadden gewoon vijf kagen over elkaar aangetrokken maar nu waren de schoenen het probleem. Wij hebben gewone wandelschoenen die meteen onder de dichte laag sneeuw verdwenen.

Maar wij hebben het toch gehaald. Wij zijn nog naar de krater Silvestri gelopen maar verder naar de top was niet mogelijk. En ook waren de andere wandelpaden gesloten.

Een beetje pech of ook weer niet want wij waren zowat de eersten die in de maagdelijk witte sneeuw gelopen hebben. En de uitzichten waren meer dan de moeite waard. Na een paar uur gingen we met een slakkengangetjes naar beneden.

Wij hebben nog twee plaatsjes bezocht. Aci Trezza en Aci Castello. De eerste is geliefd bij fotografen door de zeventigmeter hoge zuilen die uit de zee omhoog steken. De eiland mag je niet betreden en zijn hoogstwaarschijnlijk ontstaan door een eruptie op de zee bodem omdat de eilandjes helemaal uit lavastenen bestaan.

Aci Castello is gebouwd op een blok basalt. Vroeger lag deze vrij inde zee maar later is deze verbonden met het vaste land.

Rond vier uur waren we na een bezoekje aan de supermarkt en een benzinestation weer thuis.

Morgen naar Taormina en de dag ernaar trekken we verder.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de momenten die er echt toe doen.

Piet.