Op een kruispunt met weg 13

Pakse, dinsdag 15 februari 2011

Dear everyone,

Today I describe just an hour the real live on the terrace of "my" restaurant on a crossing from the headroad. the story is too long to describe all in English. But is amazing how this Vietnamese family works and live. So calm and respectful to eachother. I learn a lot of them. They sleep on the floor in the restaurent, they pray for their budhistich altar between the guests. So Peaceful.

I hope the pictures can tell something what I saw and feel.

Have a nice day and live and enjoy the good things of live.

Big hug from Piet

Beste allemaal,

Toch maar vroeg opgestaan en naar het kruispunt met weg 13 waar ik meestal ga ontbijten, lunchen en mijn avondeten heb. Heel vertrouwd bij deze Vietnamese familie.

Je kunt hier de hele dag op het terras zitten en je raakt niet uitgekeken.

Probeer een uurtje ontbijt te omschrijven. De foto's moeten mijn verhaal maar een beetje visueel ondersteunen.

Om half 7 uur gaat het restaurant en mini winkel open. Het restaurant is gesitueerd op een groot kruispunt met weg 13. Een hoofd weg die dwars door Pakse loopt. Er zijn stoplichten en op een hoek staat een klein "onderkomen" ( een kleine kiosk) waar constant 4 of 5 agenten verblijven en die iedereen in de gaten houden. Doe je iets verkeerd dan hoor je een fluitje en krijg je een vebaal. Volgens mij pikken ze er vaak ook zomaar iemand uit die zijn papieren moet laten zien.
Er rijden mensen zonder helm, met helm, met drie kinderen voor op de scooter, zonder licht, een tuk tuk afgeladen vol met schoolkinderen in uniform, scooters afgeladen met zakken met groenten en noem maar op. Alles mag schijnbaar op wat voor manier vervoerd worden. In ieder geval deze mensen krijgen geen verbaal. Het hoort bij het straatleven.

Bij " mijn" restaurant is het een drukte van belang. De fietsen voor verhuur worden op het trottoir gezet, de luifels worden uitgerold, de totale keuken wordt weer op de hoek bijna op het trottoir gezet, de gasflessen worden aangesloten, de winkeldeuren gaan open en het koken en bakken kan beginnen. Ondertussen worden de rode klaptafels en rode plastic stoelen klaargezet en is werkelijk de hele familie bezig met iedereen zijn eigen taak.
De Vietnamese familie bestaat uit man Ty (37) met zijn vrouw Chin (38 jaar maar je schat haar veel jonger) en hun 2 dochters Dao en Lin. Verder werkt de moeder van Chin volop mee en 6 broers en zusters en moeder van Ty. Ieder met zijn eigen taak. Groenten schoonmaken, bakken en koken. Het restaurant wordt druk bezocht en moeten regelmatig klaptafeltjes bijgeplaatst worden. Iedereen pakt wat uit de winkel en zet dat op de tafel en wordt later verrekend. De baby van anderhalf Dao is geen moment alleen en wordt voornamelijk door een van de broers de hele dag op zijn heupen gedragen en bezig gehouden. De Ty, Chin, Dao en Lin wonen en slapen in een afgetimmerd gedeelte van de winkel.
Ze bewaken als het ware al hun spulletjes in de nacht.
Vader Ty verzorgt ondertussen de haren van zijn oudste dochter en moeder Chin maakt zich in de winkel voor een klein spiegeltje nog even op voordat zij mee gaat helpen.


Ritueel; Elke ochtend verzorgt vader Ty de 3 altaartjes. Hij zet er water en voedsel bij. Steekt wierookstokjes aan en bid met de wierookstokjes in zijn hand voor elk altaartje. Ook worden er wierookstokjes op de hoek van het kruispunt geplaatst.
Foto's mag je daar niet van maken.
Het is een heel gelovige familie. En deze week zijn ze ook 2 dagen gesloten om allemaal naar Wat Phu in Champasak te kunnen gaan waar in februari het grote boeddhistische tempelfeest plaatsvindt.
Er wordt gebeden op de knieen voor het altaartje ook al zit het hele terras vol met gasten.

En het mooie is dat dat allemaal kan zonder dat er iemand lacht of het raar vindt. Het hoort bij het leven van alle dag. Zonder oordeel en veroordeling.

De rest van de familie slaapt op de grond op een matje in een gebouw naast de winkel waar 's avonds ook alle potten en pannen en gasflessen en tafels en stoelen verblijven.

Op het trottoir staat een grote houten tafel. En als het even niet zo druk is dan gaat men boven op de tafel zitten uitrusten en zit men wat rond te kijken.

In de keuken is geen stromend water en er staat altijd een grote bak met ijsklontjes om de vele soorten shakes te kunnen maken.
Ook zie je vaak een oude vrouw met sticky rijst het terras oplopen om wat te kunnen verkopen aan de gasten. Het mag en kan.

Het is een genot om zo'n dagelijks gebeuren te kunnen gadeslaan.
Het gebeurt allemaal met een ontzettende natuurlijke rust en doordat alles niet doodgeregeld is door voorwaarden en regeltjes heeft iedereen en neemt iedereen zijn verantwoording met respect naar elkaar.
In Nederland zou bijna iedereen van de weg gehaald worden en zou de keuken onmiddelijk gesloten worden.

Beste mensen zomaar een uurtje op het terras bij "mijn" familie.

Kijk maar naar de foto's om het beeld compleet te maken.