Nu Nu (noe,noe)

Yangon donderdag 23 december 2010

Dear everyone,

The last day in Mandalay. tonight at 4 o clock with the train to Yangon. 17 hours in the train. a7 hours enjoying from the dark, the sunrise the sunset, the landscape, the people sleeping and eating on the stations, the villages, the farmers working in the country. The soldiers by the bridges, the sunset and the people in the train.
I cannot discribe all what I see. And than in Thazi I hear yelling the word: Piet. It was Nu Nu from the Guesthouse were I was. She came to the station with coca cola and oranges. I became tears in my eyes. This is one example from the people of Burma. But I can you tell hunderd en hunderd of these stories. I never van forget the Burmees people.

Live and enjoy and i wish you many moments like the moment with Nu Nu.

Piet


Beste allemaal,

Vandaag ga ik Mandalay verlaten. Niet op de fiets maar met de trein. En deze ervaring heb ik al de eerste reisdag in Birma gehad. 18 uur in een boemel trein. Hoe lang zal het nu gaan duren?
Vannacht om 3 uur opgestaan en alles nog eens goed nagekeken. Om 4 uur ga ik naar het station en dat is altijd een spannende gebeurtenis. Met 5 tassen en een fiets en dan alleen. Je moet van de ene plaats naar de andere voor een bonnetje maar je kunt je spullen niet alleen achterlaten.
Maar tot mijn grote verbazing staat Hlaing Pwa al voor de deur.
Hij gaat mij op de trein zetten.Dit is toch wel het toppunt van een kerstgesachte. Hij heeft ook nog een cadeautje voor me. Een boekje van zijn overleden vader dat alles in het Engels over het Boeddhisme verteld. Voorin heeft hij enkele woorden geschreven.
samen fietsen wij naar het station en wat je dan ziet is met geen pen te beschrijven. overal slapende mensen, gezinnen met kleine kinderen en baby's. allemaal liggen ze op een zeiltje of bamboe matje te slaoen omringd met spullen die straks allemaal mee in de trein moeten.
Waar maak ik mij druk over met 5 tassen en een fiets, denk ik dan.
Hlaing Pwa regelt alles en om half 5 zit ik in de trein. Hlaing Pwa pakt me nog eens vast door het raampje van de trein en na een getoeter vertrekt de trein om 5 over 5.
Wij zwaaien naar elkaar tot wij elkaar niet meer kunnen zien.
De moeder en zuster van Hlaing hadden ook nog een doosje met eten meegegeven voor onderweg.Kippeboutjes en 2 hardgekookte eieren. Ik heb er nog steeds tranen van in mijn ogen.

Het is pikkedonker maar slapen lukt niet, deze trein maakt nog meer herrie de toiletdeuren en tussen deuren klepperen op en neer en de wind waait behoorlijk door de trein. Naast mij zit een moeder met een kind van 6 jaar en ook een oma en moeder met een baby van 5 maanden zullen mij gaan vergezellen tot Yangon. De familie met de baby heeft 9 grote zware tassen bij. Met rijst, groene bananen en ik weet niet wat allemaal nog meer.
Ik heb na een uurtje contact met de hele treincoupe want als ik soor het middenpas lopp om mijn benen te strekken dan raakt mijn hoofd de ventilatoren en dan is het lachen geblazen.
De trein schudt van voor naar achter maar dat wisselt elkaar af en vaak schudt hij van links naar rechts. Zo hard dat ik soms denk dat de trein omslaat.
De sunrice is overweldigende mooi en na een half uurtje gaan de raampjes omhoog. Hoe zo 18 uur saai. Je ziet van alles het werken op het land, het landschap, de mensen op het station, de dorpjes die je passeert.
Na een paar koekjes en snoepjes gegeven te hebben speel ik met de baby en het 6 jarig meisje. En ...... 17 uur lang hoor ik de baby niet en hoor ik geen kind zeuren of huilen. Zij zingen, slapen wat en zijn zo lief voor elkaar.
Wij naderen na 3 en een half uur Thazi. Het plaatsje van het Wonderful Guesthouse van Nu Nu en haar man. Ik hang half uit het raam want ik had een voorgevoel en ja wel hoor ineens hoor ik Nu Nu, Piet schhreeuwen en komt zij op mij afgerend. Ik zit in de laatste trein en zij is langs die vele coupe's gerend om mij te kinnen zien. Zij heeft een blikje cola bij en een zakje met sinaasappelen. De mensen op het station weten niet wat er gebeurt. Zij en ik huilen allebei en wij laten elkaar 7 minuten niet meer los. Maar dan toetert de trein en zwaaien we tot we elkaar niet meer kunnen zien.

Beste mensen dit is Birma ten voeten uit en ik hoop dat jullie kunnen begrijpen dat ik dit land met deze mensen nooit meer los kan laten.

De terin komt langs de nieuwe hoofdstad Naypidaw. Allemaal nieuwe huizen en een prachtig groot nieuw station. Wat een waanzin.
Voor het eerst zie ik ook vele schuttersputjes van zandzakken met soldaten met geweren. Vooral in de nabijheid van bruggen en dorpjes. Ik probeer stiekum een foto te maken.
Imiddels komem de tientallen verkopers met allerlei etenswaren de trein in en uit gesprongen. ik krijg van iedereen eten aangeboden omdat ze zien dat ik alleen maar af en toe een droog koekje eet.
Ik wijs op mijn maag want ik heb China nog in mijn gedachten en met deze toiletten wil ik zo min mogelijk eten. Maar dan krijg ik zo af en toe een banaan om mij met mijn darmen te helpen.
Beste mensen ik kan uren over deze treinreis vertellen naar om half 11 kwam ik op het station in Yangon aan en reed ik in het pikkedonker naar mijn hotel.
Vol indrukken viel ik in slaap maar 's morgens vroeg was ik al wakker om aan mijn beloofde reisverslagen te werken.

Leef en geniet van de momenten zoals ik die had met NU NU. Wat zijn het toch de kleine dingen die er toe doen.

Piet