Alweer, Again

Yangon, vrijdag 24 december 2010

Dear everyone,

First: Thanks Charlotte and Arild for the nice Christmas evening and your stories. I hope we stay in contact wich eachother. Greetings to your "cat".
Today only one day in Burma. That wonderful country with his beautiful, amazing people. I am little sad. i could stay here months and months but that is not possible. You can stay here only 28 days but they were overpowering.
Today also visited the Shwedagon Pagode. More than amazing. No picyure or words van tell you what you see and feel their.
But the bike is in the box and tomorrow I write a story from Thailand.

Beste allemaal,

Vanmorgen na die indrukwekkende treinreis toch maar vroeg opgestaan om verslagen te gaan schrijven zodat jullie die kunnen lezen tussen alle kerstgezelligheid door. En Ja Ria (K) inderdaad kunnen jullie weer heel veel kerstgedachten in mijn verhalen lezen. Maar zo natuurlijk en intens, dat moet je een keertje gevoeld hebben.

Tussen de bedrijven door de was laten doen want ik moet toch weer netjes op de fiets kunnen in Thailand en ook de fiets ingepakt in de lobby van het hotel. Natuurlijk krijg ik dan spontaan allerlei vragen want ze vinden het allemaal wel heel bijzonder dat ik in mijn eentje hier rondfiets. graag wil men weten waarom ik alleen ben.
Zo ook van een Noors echtpaar, Charlotte en Arild die in de lobby zitten te wachten op een ticket om met de trein naar Mandalay te gaan. Dus dat is ervaringen uitwisselen en ik geef hen wat tips wat het eten en de toiletten betreft. Later zie ik hen weer en vragen mij mee uit eten op kerstavond en dat zou weer een hele speciale avond worden.

Maar om half 3 heb ik mijn achtste verslag geloof ik geschreven en om 3 uur ga ik met Patrick de gids Yangon in. Te koert om alles te bekijken maar veel dingen die hij normaal aan de toeristen laat zien ben ik allemaal al op mijn fiets tegengekomen. Dus dat wordt zeker de Swedagon-pagode bij sunset. Maar eerst nog naar een liggende Boeddha van 27 meter lang. Zo indrukwekkend en dan vooral hoe zij je aankijkt. De glimlach op haar gezicht zal ik nooit meer vergeten. Maar wat er allemaal om zo.n Boeddha beeld gebeurt is ook heel indrukwekkend. Wierook, geschenken, biddende mensen. Maar vooral de rust die over je heen komt is ook indrukwekkend.

Daarna naar de rivier geweest en gezien hoe mannen en een vrouw van een jaar of zestig een schip met zakken houtskool lossen. Drie zakken op ieders rug, rennen de mannen met een klein stokje in hun hand het schip af over een smalle plank zo na de kade. het stokje geven ze halverwege af en op het eind weten ze naar gelang het aantal stokjes wat ze verdiend hebben. Dit is pas echt werken voor een paar dollar en ze zitten van onder tot boven onder de koolstof. Zoooooo ongezond.

Maar dan is het tijd om naar de Shwedagon-pagode te gaan.Hier is dagen over te vertellen. De schoonheid is niet in woorden uit te drukken. En al het goud wat je ziet is echt goud en dus niet beschilderd.
Ga maar eens "googelen" want ik kan er wel 5 verhalen aan besteden maar ik niet overbrengen wat je daar beleeft en voelt. En dan de sunset die overgenoemn wordt door een spectaculaire verlichting. Uren heb ik daar rondgewandeld. Je kunt er echt dagen vertoeven zonder je ook maar een minuut te vervelen.
Ook de foto's zullen niet kunnen overbrengen wat je daar allemaal aan rijkdom en schatten ziet.

Om half acht terug in het hotel en om acht uur rijd ik in een taxi naar een sjiek restaurant met Charlotte en Arild.
Zij wonen in Frankrijk maar komen uit Noorwegen. Hij is een schrijver, een fotojournalist en publiceert in vele landen zijn werk. Zij reizen de hele wereld rond.
Hij heeft ook bijna 2 jaar in Amsterdam gewoond. Maar ze lachen wat af over mijn ontmoetingen in Nieuw Zeeland, China, Vietnam, Cambodja, Laos en Birma.
Arild adviseert mij daar een boek over te gaan schrijven en Charlotte vraagt of zij mijn weblog mag gebruiken voor haar reizen die zij organiseert voor groepen mensen. Ook gaan ze nog naar dezelfde plaatsen in Chna en willen gebruik maken van mijn weblog.
een beetje trots gevoel krijg ik toch wel.
Ze willen graag in contact blijven en ik krijg nog wat titels van reisverhalen.

Maar helaas kan ik nu niet alles van deze avond vertellen. Misschien later.


Beste allemaal om half 11 lig ik op bed en weet dat ik morgen, eerste Kerstdag dit prachtige land moet gaan verlaten. Het hoort bij mijn avontuur. Maar gemakkelijk i s dat niet moet ik bekennen.

IK VOEL MIJ HIER ZO ONTZETTEND THUIS!!!!!!!! ZOU ER NOG MAANDEN ROND KUNNEN FIETSEN.

Morgen een verslag vanuit Thailand en hopelijk de komende weken ook de fotoverslagen.

Leef en geniet van de momenten ook al valt afscheid nemen soms erg zwaar.

Piet.