Heel stil, Very still

zondag 13 december 2009

Dong Ha.

Dear everyone,
Today I was very still. I go to the little village, Vinh Moc. Half years 60 many, many bombs destroy this surroundings. More than 5000 people were killed. In Vinh Moc they made tunnels, more than 1800 meter. The deepest were 23 meter. 250 many people lived here 2 years. They had little rooms for the family, a hospital, a little school, a meeting room. 17 children were born here and they lived all in the village now. they are now 43 years old.
Outside I saw many and many tombs in this surroundings. So I was very still this they when I cycled to Dong Ha where I am now.

I hope the photo's can let see you what these old people made look sad.
The young people were laughing and yelling again.

So live and enjoy the days,

Piet

Eerst zou ik hier nog een nachtje blijven maar alleen op een heel groot strand voelt toch maar heel alleen. Dus vanmorgen al vroeg op weg gegaan naar Vinh Moc. Vinh Moc is een klein plaatsje vlak langs de kust. 7 km vanaf mijn guesthouse.

En dan fiets je dan op een zondagmorgen om 8 uur over een schitterende landweg. Rechts het strand en de zee 50 meter van je af. Het landschap is vol met jonge aanplant en heel golvend.

Helaas niet door de natuur zo gevormd maar door de duizenden en duizenden bommen die halfweg jaren zestig hier naar beneden gevallen zijn. En die littekens van deze verschrikkelijke bommen zijn nog overal aanwezig. Vooral de duizenden grafzerken overal verspreid zorgen dat je heel stil wordt.
In dit gebied zijn ruim 5000 mensen gedood. Maar het dorpje Vinh Moc is er nog een beetje trots op dat de tunnels die zij met 250 mensen hier met hun blote handen en wat klein gereedschap gegraven hebben, ervoor gezorgd hebben dat er maar een paar mensen tijdens deze bombardementen gestorven zijn.

En in deze tunnels ben ik vanmorgen geweest. Een bijna 2 km lang doolhof van kleine gangen. Ontluchtingspijpen. Hele kleine kamertjes waar gezinnen met 3-4 mensen sliepen, een klein hospitaaltje, een schooltje, een ontmoetingsruimte, een bevallingskamer, allemaal heel diep onder de grond. De diepste tunnels waar men zich bij heel zware bombardementen in schuilhield waren 23 !!!!! meter diep. Zo hadden de tunnels drie verdiepingen 12 m, 15m en 23 meter diep.
In 20 maanden gebouwd met vele in en uitgangen.

In het kleine museum maakten de foto's alles nog eens duidelijker wat zich hier afgespeeld moet hebben. Er werden 17 kinderen geboren onder in deze tunnels en deze wonen nu allemaal nog in Vinh Moc en zijn zo'n 43 jaar oud.

Na 2 uur reed ik heel stil terug. Weer over die prachtige duinweg met nu de prachtige zee met al die vissersbootjes aan de linkerkant. De kinderen roepen en zwaaien allemaal. De ouderen kijken een beetje wantrouwend maar meestal groeten zij ook. Zij zijn letterlijk door het leven getekend en dat is aan hun gezichten af te lezen.

Om 12 uur kwam ik al weer in Dong Ha aan. een prachtige weg door de duinen maar helaas met veel te veel graven.

Morgen ga ik verder naar Hue, verder langs de zee naar het zuiden op weg naar Ho Chi Minh City maar dat is nog ruim 1200 kilometer. Dus daar denk ik nog niet teveel aan. Stukje bij stukje en dat is maar goed ook want ik doe hier zo ontzettend indrukken op en die moeten toch allemaal een plekje krijgen.

Dus voor vandaag geen leuke plaatjes maar foto's om stil van te worden. Tenminste als het plaatsen van foto's gaat lukken.

Leef en geniet van elk moment,

Piet