Welvaart in botsing met de tradities.

Welvaart in botsing met de tradities.


Daegu, zaterdag 6 oktober 2018

Storm en veel, heel veel regen maar in de namiddag breekt de zon door.

Beste allemaal,

Gisteren schreef ik dat prestatie, hard werken en discipline een hoofdrol spelen in het onderwijs maar hetzelfde geldt voor de werkenden.

50 jaar geleden was Zuid Korea nog een agrarisch ontwikkelingsland. In 50 jaar uitgegroeid tot een wereldeconomie die op de elfde plaats staat. De levensverwachting is in deze jaren gestegen van 52 naar 79!!!!!!
De motor van deze enorme ontwikkeling zijn een veertigtal familiebedrijven die alle steun van de regering kregen. Ze zijn uitgegroeid tot multinationals. Wij kennen allemaal Samsung, Hyundai, LG en Kia.
Maar ook de arbeidsethos heeft er toe bijgedragen. Gemiddeld werkt men hier 48 uur per week en heeft men twee weken vakantie. 2090 uur per jaar bijna het hoogste aantal uren in de wereld. Ze gaan bijna nooit eerder naar huis dan de baas. Vaak zijn ze pas laat thuis.

Maar alles heeft zijn keerzijde. Je zou kunnen zeggen dat de welvaart te snel gekomen is. De tradities die in het onderontwikkelde agrarische Korea diep geworteld waren, kunnen niet zo snel veranderen. De samenleving past niet meer bij het ontwikkelingsstadium van de huidige economie.

50 jaar geleden had men gemiddeld 6 kinderen per gezin en nu is dat 1,2 kind. Dat zijn er veel te weinig om de economie op zo’n hoog peil draaiende te houden. Daarbij leeft men veel langer. Ook de vrouwen moeten langer en harder werken. Dat wil zeggen dat men weinig tijd voor de kinderen heeft. Zeker de mannen zien alleen in de weekenden de kinderen en zijn vaak te moe om nog iets te ondernemen.
Tijd voor meer kinderen is er niet, ook niet vanwege de hoge onderwijskosten voor hun kind.

Een ander probleem dat zich aandient is het zorgen voor de ouders. Het zit hier diep in de traditie dat de kinderen voor de ouders zorgen. En ik maak hier nu dagelijks mee wat dat echt inhoudt. Heel intensief, liefdevol en met heel veel respect. Voor dat ene of tweede kind zal dat onmogelijk zijn.
Er zal een sociaal en financieel vangnet moeten komen om dit probleem op te lossen.

Ik heb de laatste 10 jaar al veel landen bezocht en veel in levende lijve gezien en gehoord maar telkens denk ik:
“Wat wonen wij toch in een ontzettend mooi land waar veel geregeld is. Maar wat kunnen wij toch ontzettend veel klagen en mopperen op van alles en nog wat. Niet wetende dat we ontzettend verwend zijn.”

“People only see what they are prepared to see”.

Zo voor nu een warme groet en leef en geniet van de kleine dingen van alle dag.

Piet.