Elke foto heeft een verhaal.

Udenhout, woensdag 22 februari 2012

Hampi, zaterdag 17 december 2011


Beste allemaal,

Het plaatsje aan de overkant van de rivier bestaat eigenlijk maar uit een straat. En elk gebouw is een guesthouse, resort, restaurant of een combinatie van deze 3. Er zijn veel backpackers die allemaal een beetje op zoek zijn naar een oase van rust die hier heerst. Wij verblijven aan de uiterste rand van dit plaatsje zodat de rust en het vredige hier nog meer merkbaar is. Zeker in "ons huisje" aan de rand van de rijstvelden. Eindelijk tijd om een boek te lezen en onszelf echt te verwennen na die gigantisch veel indrukken die wij de afgelopen weken binnengekregen hebben.

Maar elke dag trekken wij er een paar uur op uit om de omgeving te verkennen. Vandaag hebben wij een lange wandeling gemaakt door Hampi. Ik heb daar weer een aantal foto's voor bij elkaar gezocht. En daar ben ik altijd een hele tijd mee bezig. En bij elke foto komen de herinneringen weer zo ontzettend sterk terug dat ik als het ware kan ruiken en voelen waar deze foto's gemaakt zijn.
En altijd word je weer verrast door bijzondere "plaatjes". Ik raak niet uitgekeken op al die bijzondere en wonderlijke rotspartijen die je waar je ook maar kijkt hier kunt zien. Ze stralen zoveel macht en kracht uit. En dan te bedenken dat daar miljoenen jaren "werk" aan voorafgegaan zijn. Je voelt je daar als mens nietig en klein bij.

Maar ook andere tafereeltjes doen mij nog steeds verwonderen.

Op een van de foto's staat een kappersstoel. Alleen een stoel en een spiegel op een plek met een betoverend uitzicht. Elke keer als ik voorbij kwam was de stoel leeg en zag ik geen kapper. Maar op een dag hadden wij geluk. Er werd een jongetje van een jaar of 4 helemaal kaal geschoren. Vader en moeder stonden daarbij. Het jongetje gaf geen kick. Wij vroegen of wij een foto mochten maken en waarom hun zoon kaal geschoren werd. Vandaag ging het jongetje voor de eerste keer bidden in de tempel en dan was het de gewoonte dat je dan helemaal kaalgeschoren werd.

Ook zie je een foto van een prachtig uitgedoste Sadhu. Een bedelmonnik die van pelgrimsstad naar pelgrimsstad trekt alleen met zijn bedelmapje en een dekentje voor koude nachten. Zij hebben bed en haard verlaten om hun hele leven lang te mediteren en te bidden. Zij leven van de aalmoes. Maar soms boren zij ook andere bronnen van inkomsten aan. Deze Sadhu stapte meteen op ons (toeristen) af en vroeg vriendelijk of wij onze naam in een schriftje wilden schrijven. Er zou dan voor ons gebeden worden. Dan zegt hij dat we gerust een foto kunnen nemen maar als je dat gedaan hebt vraagt hij onmiddelijk om geld. Als je niets geeft dan kijken ze ineens minder vriendelijk.

Ook bij de rivier waar de mensen samenkomen om hun was te doen en om zichzelf te wassen hebben we redelijk wat uurtjes op de trappen gezeten. Je raakt er niet uitgekeken. Er gebeurt altijd iets.

Je ziet ook een foto waarop je kunt hoe zwart mijn voeten zijn na een tempel bezoek. Voordat je een tempel betreedt, doe je je schoenen en sokken uit met dit als resultaat. Dus 's avonds was het echt boenen geblazen.

Zo heeft elke foto zijn of haar verhaal voor ons. Een onvergetelijk verhaal kan ik wel zeggen.

Ik hoop dat ook deze foto's de verhalen achter deze foto's een beetje kunnen overbrengen.

Leef en geniet van de vastenmomenten.

Piet.