De laatste dag in 2018!!!!!!!!!

De laatste dag in 2018!!!!!!


Beste Allemaal,

Van Nundroo naar Ceduna, woensdag 26 december 2018, 164 km.
38 graden en onbewolkt.

Het is hier nu 31 december, half tien in de morgen. Wij zijn nu in Port Augusta en ik zit buiten in een heerlijk windje de laatste verslagen te schrijven. Ik wil namelijk, wat de verslagen betreft, 2019 met een “schone lei” beginnen. Wij blijven hier twee dagen. Dus de was doen en inkopen doen voor de komende dagen. Het is voor de eerste keer dat we op deze reis “voor gesloten campingdeuren” kwamen te staan. De meeste campings hebben geen plaats meer. Rond deze tijd moet je vooruit boeken maar dat willen we en kunnen we niet want wij weten nooit waar we morgen zijn. Voor de komende dagen hebben we onderdak.
En ook in Australië zorgt de klimaatverandering voor extremen. Hier op deze camping was het afgelopen vrijdag, drie dagen geleden dus, 49 graden!!!!!!! De heetste dag in Australië. En nu is het in de middag zo’n 34 graden met een heerlijke wind. Echt niet normaal.

In de volgende verslagen zal ik niet zoveel schrijven over het landschap maar zal ik telkens iets vertellen wat mij op valt. Het landschap waar wij door heen trekken is gewoon adembenemend mooi. Geen beschrijving of foto kan dat evenaren.

Een warme groet,

Piet


Boete en helm.


Van Ceduna naar Alliston, donderdag 27 december 2018, 306 km
38 graden en blauwe lucht.

In Australië is men heel duidelijk wat boetes betreft. Te hard rijden wordt met zeer hoge boetes bestraft. Maar ook vuilnis achterlaten en hondenpoep. Het mooie is dat men dat ook meteen erbij schrijft. Als je vuilnis achterlaat kost dat 500 dollar en de hondendrol niet opruimen kost je 1250 dollar!!!!!! Over het algemeen is het dan ook netjes. De prijzen verschillen per provincie.

Een ander ding wat opvalt zijn de helmen. Ook het niet dragen van een helm kost je heel wat geld. Maar het is hier zo normaal om een helm te dragen als je fiets. Ik heb nog niemand zonder helm gezien. Maar dat wordt je dan ook met de paplepel meegegeven. Alle kinderen die hier op de camping rondfietsen, rondsteppen hebben een helm op. Zelfs de allerkleinsten op een loopfiets dragen een helm.
Ook achterop de fiets dragen de kinderen een helm.

Het is maar wat je gewend bent.

Een warme groet,

Piet.

Jetty, of te wel een pier.


Van Elliston naar Tumby Bay, vrijdag 28 december 2018, 276 km
25 graden en half bewolkt.

Wij rijden nu langs de kust van het schiereiland Eyre. Eyre bekend vanwege zij graan en zijn schapen. We passeren prachtige baaien zoals Streaky Bay, Venusbay, Coffinbay, Tumby Bay, Lucky Bay Smoky Bay. Ook vele plaatsnamen met Port,haven, zoals Port Lincoln en port Neiil. Al deze kustplaatsen hebben een Jetty of te wel een pier.

Een Jetty, pier, is hier als in Nederland een plein. Het middelpunt van een dorp. Wij rijden dan ook altijd meteen naar een Jetty. Deze hebben iets magisch. Je loopt namelijk letterlijk de zee in. Soms maar honderd meter, soms 500 meter en een keer 1841 meter.
Een Jetty is bijna nooit te fotograferen zonder mensen. Sommige maken er een ochtendwandeling. Overdag ook al is het nog zo heet heb je er altijd een heerlijke zeewind.

Het is een plek waar de bewoners elkaar ontmoeten. Je ziet er bijna altijd vissers. En dat zijn hier niet alleen mannen. Kinderen, vrouwen, hele families komen hier hun hengeltjes uitgooien. Maar ook netten om een krab te vangen. Bij elke Jetty is er ook gelegenheid om de vissen schoon te maken.

Zoals het nu de Jetty een plek is om te vertoeven was het vroeger een overlevingsplek. Vaak de enige manier om contact te hebben met de buitenwereld. Er waren nog geen wegen en sommige dorpen konden alleen maar bereikt worden via de Jetty. Hier werden de zeilschepen en stoomschepen geladen en gelost. Hier kwamen de vissersschepen aan.

Wij genieten nu in ieder geval van elke Jetty die we zien en maken er telkens een wandeling over.

Wij zagen nig iets opvallend bij sommige Jetty’s. Dat waren grote kooien. Vlak naast de Jetty. Afgezet met gaas in het water. Eigenlijk had men een zwembad in zee gemaakt. Waarom?

Vanwege het gevaar van haaien. Op sommige plaatsen werd daarvoor gewaarschuwd. Niet zwemmen en surfen in open zee!!!!!

Voor nu een warme groet,

Piet.


Windmolens

Tumby Bay, zaterdag 29 december 2018, 245 km.
25 graden en half bewolkt.

We kwamen ook door een dorpje Penong. Hier vonden we de grootste windmolen van Australië. Niet de moderne van tegenwoordig maar de windmolens met de vele schoepen. Men had er een heel museum van gemaakt echt schitterend om te zien.
Windmolens waren en zijn nog steeds van levensbelang in Australië. Je ziet ze overal in het landschap. Als er ergens een bron van water onder de grond was dan sloeg men een put en met een windmolen wordt dan water opgepompt. Nu nog meestal voor de koeien en schapen. Ook worden ze langzaamaan vervangen door een zonnecel.
Zo gebruikten boeren verplaatstbare windmolens van de ene bron naar de andere bron.

Ze hadden er ook een schommel gemaakt waar kinderen door te schommelen water op konden pompen. Als ik de foto kan plaatsen dan zie je iemand met een groen T shirt schommelen maar let ook op het water dat hij oppompt. Leuk voor op een school waar kinderen door te schommelen hun water op kunnen pompen.

In Penong had men vroeger bijna allemaal een windmolen bij het huis voor de dagelijkse watervoorraad.

“Als de wind van verandering waait, bouwen sommige mensen muren, maar anderen bouwen windmolens”.

“When the wind blows change, some people build walls but other build windwills”.

Voor nu een warme groet,

Piet.

Siloart en tattoos en herinneringsmonumenten

Van Tumby Bay naar Port Augusta, zondag 30 december 2018, 314 km.
Blauwe lucht en 34 graden.

Beste allemaal,

Wat na een tijdje heel gewoon gaat worden zijn de tattoos. Hier is het een uitzondering als je iemand ziet ZONDER tattoo. Soms bescheiden maar vaak zijn de benen en armen helemaal vol geschilderd. Vrouwen en mannen. Stoer en onverschrokken toont men talrijke figuren. Soms verschijnen er hele teksten op rug en schouder. Hoort hier echt bij de cultuur.

Siloart???
Ja Heuse silo art. In de buurt van de havens of zomaar bij een dorpje zie je enorme Silo’s verschijnen. Heel hoog en vaak in drietallen. Daaromheen zie je bergen van graan. Echt enorme bergen met graankorrels die daarna bedekt worden met zeilen. Dit alles voordat het met treinen afgevoerd wordt naar de havens en dan de wereld over. Echt niet normaal.

De grote witte silo’s worden soms gebruikt als decor voor kunst. Vaak super mooi beschilderd. Ik zal er een proberen te sturen van een Argentijnse kunstenaar die er exht een prachtig kunstwerk van gemaakt heeft.

En dan een laatste ding dat mij opgevallen is zijn de vele herinneringsmonumenten. Allemaal prachtig verzorgd. Hele grote voor de gesneuvleden in de oorlog. Maar ook voor verdronken schippers en voor de eerste pioniers van het land. Wij hebben al honderden gedenkstenen gezien.

En allemaal goed onderhouden.

Voor nu een warme groet,

Piet.

Beste allemaal,

Port Augusta, maandag 31 december 2018, 0 km.
34 graden met een koele wind.

Dus is de schaduw is het goed vertoeven. Dat was drie dagen geleden anders. 49 graden!!!!!
Wij zijn in het begin van onze reis hier ook al geweest. Toen stonden we voor de spannende tocht door de onmetelijke woestijn. Naar Alice Spring. Nu is het bijna Nieuwjaarsavond. Wat kan er veel geneuren in een paar maanden.

Nou beste mensen, ik heb bijna alles verteld van onze prachtige reis in 2018. Morgen is het alweer 2019 hier.

Wij willen al onze volgers natuurlijk het allerbeste wensen voor 2019. Met veel uitdagingen en veel liefde. Maar vooral veel gezondheid.

“Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je huilt om wat je vreugde schonk”.

“ When you are sad, look in your heart again and you shall see that you cry about things or people who gives you joy and gladness”.


Een extra warme knuffel en groet voor iedereen. En leef en geniet ook in 2019 van de kleine momenten die er toe doen.


Piet.