"De knikkers van de duivel".

"De knikkers van de duivel".


Beste allemaal,

Van Alice Springs naar Tennant Creek, zaterdag 17 november 2018, 506 kilometer en 12 auto’s die ons passeerden.

40 graden en half bewolkt en het weer wordt drukkender.

Vandaag laten we Alice Springs achter ons. Nog 1500 km te gaan voordat we de “oversteek” gemaakt hebben.
De komende drie dagen is het vooral genieten van wat we langs de weg te zien krijgen.

En dat is in de eerste plaats heel veel kleuren. Zeker als de zon schijnt is het een pallet van kleuren. De grond is hier bijna overal rood.
De vele bosbranden maken dat de grond vaak zwart geblakerd is. Aan de stammen kun je zien dat er branden zijn geweest. Vooral de eucalyptussen kunnen deze branden goed overleven. Juist in dit jaargetijde zie je dat de planten na een brand hun plekje weer weten te heroveren. Overal ontluikt weer het groen. Vooral de eucalyptussen met hun grillige vormen en hun nieuwe grijs, blauw, groene blaadjes zijn prachtig. Vooral omdat hun stam en takken bijna wit zijn.

Wat ook opvalt zijn de honderduizenden termietenheuvels. Of beter gezegd termietenbeelden. Het zijn net poppetjes. Soms 20 centimeter en soms bijna twee meter. Ze hebben een rode kleur. Maar wat ook opvalt dat vele honderden termietenbeelden aangekleed zijn. De een heeft een shirt aan. De ander een slipje en een bh, weer een ander heeft oorwarmers en een vlag. Zijn het toeristen die een geintje uithalen of zijn het wegwerkers of bewoners van dit gebied. Het is wel geinig. Wat ook opvalt dat de termietenbeelden een bosbrand gemakkelijk overleven.

Waar we nu steeds meer last van krijgen zijn de muggen en de vliegen. Vooral de vliegen zijn irritant. Ze zitten rond je mond, in je oren en neusgaten. Vooral tijdens wandelingen zoemen er honderden om je hoofd. Vandaar dat we over onze cowboyhoed een muskietennet doen. Dat helpt echt.
In de campcar kan het behoorlijk heet worden zeker als de ramen gesloten moeten blijven vanwege de vliegen en muggen. Maar je wordt vanzelf vindingrijk. Alle ramen zijn open en daarvoor heb ik horrengaas geknipt en met kleine sterke magneetjes vastgezet. In drie minuten is de campcar de hele nacht vrij van ongedierte en hitte.

Morgen nog een paar weetjes van onderweg.

Voor nu een hete groet,

Piet.


Beste allemaal,

Van Tennant Creek naar Katherine, zondag 18 november 2018, 669 kilometer en 7 !!!!!! Auto’s die ons passeerden
39 graden en blauwe lucht en steeds vochtiger.

Vandaag de langste afstand tot nu toe. We waren dan ook om half zeven onderweg. We hebben een keer 150 kilometer gereden zonder iets of iemand te zien. Niet één auto. Ook nu weer genoten van de natuur.

Gisteren nog vergeten te vertellen. We oasseerden ook nog de “Devils Marbles”. Deze roestrode “knikkers van de duivel” lijken door een cycloon te zijn uitgestrooid over een oppervlakte van zo’n 18 vierkante meter. Het zijn grote ronde en ovale rotsen die overal verspreid liggen. Ze zijn ontstaan door de kringloop van extreem hete dagen en extreem koude nachten. De extreme temperatuur verschillen zorgen ervoor dat de enorme granietblokken uitzetten en als rokken van een ui worden afgepeld. De Aboriginals beschouwen de ronde granietblokken als de eieren van de regenboogslang.

In Katherine zijn we tegen het einde van de middag aangekomen.
We zijn er bijna. We hebben bijna de oversteek gemaakt. Van Port Augusta naar Darwin.

Maar daarover later meer.

Sommige vinden de weg saai maar wij genieten van de steeds veranderende natuur.

We rijden ook niet zo snel zodat we regelmatig een stop kunnen maken voor een foto.

En de mooiste krijgen jullie zeker te zien.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de kleine onverwachte momenten. Al zijn het de knikkers van de duivel.

“Bloemen vind je langs iedere weg, maar niet iedereen kan er een krans van vlechten”.

“You will find flowers along every road, but nit everyone can weave a garland with them”.

Piet.