De wind en het stof en het zand is gratis de rest

De wind en het stof en het zand is gratis de rest ......


San Pedro de Atacama, zaterdag 21 september 2013

Beste allemaal,

Wij zijn in Chili aangekomen.

Vanmorgen vroeg opgestaan en naar de sunrise gekeken. Buiten was het ijzig koud maar ook in onze slaapkamer stonden de bloemen op de ruiten.
Norma had alles voor het ontbijt weer klaarstaan en na een halfuurtje vertrokken we weer maar nu alleen want Pierre en Monique zijn weer terug naar Tupiza om hun reis met hun campervan te vervolgen.
Maar wij kwamen al na een uur aan de grens met Chili. Zomaar een grenspost in een open vlakte. Zomaar een klein gebouwtje waar de immigration van Bolivia gevestigd is. Van alle kanten komen jeeps aanrijden met toeristen. Het is ijzig koud en het waait hard. Wij hebben onze uitreisstempel al in Uyuni in onze paspoort laten zetten. Zodoende hoeven wij niet de jeep uit. Een uurtje wachten en dan komen er verschillende busjes vanuit Chili om ons op te pikken. Wij nemen afscheid van onze geweldige chauffeur en gids Gilberto en zijn vrouw en superkok Norma.
Even later rijden we naar San Pedro de Atacama. Van 4500 meter hoogte naar 2500 meter. Af en toe wat gapen om je oren aan het hoogteverschil te laten wennen. Na ruim een half uur rijden we het stadje al binnen. Het busje stopt bij het immigratiekantoor. Het duurt een hele tijd voordat van alle mensen de stempel in hun paspoort staat. Daarna gaat al je bagage door een scanner want men wil niet dat er fruit en of groenten Chili binnenkomen. Ook het busje wordt geïnspecteerd. Maar na een uur kunnen we naar het centrum maar ons hostel ligt daarbuiten en na wat aandringen brengt de chauffeur ons naar ons hostel
Wij zien meer toeristen dan lokale bevolking. De straten zijn vol met reisbureautjes en hostels.
Wij zitten in een klein hostel net buiten de stad zo'n 15 minuten lopen naar het centrum.
Eindelijk weer een douche met warm water. Denken we maar in de praktijk valt dat tegen want de gastank is vaak bevroren en dan moet die eerst in de zon ontdooien. Wij arriveren hier rond 11 elf uur in de morgen en hebben dus mooi de tijd om het stadje te gaan verkennen.
Het is er vol met toeristen die allemaal op zoek zijn naar de goedkoopste tours in de omgeving. En die zijn er nogal wat. Wij kiezen er twee uit. Wij hebben de afgelopen tijd al zoveel gezien dat een keuze maken moeilijk is.
Wij besluiten morgen naar de Valley of the Moon (Valle de la Luna) te gaan en maandag naar naar de geisers met de hotsprings.

Wij bezoeken het spierwitte kerkje in het centrum, de Iglesia San Pedro. Het kerkje stamt uit de koloniale tijd. Het dak bestaat uit cardon en dat is het hout van de cactus. De muren zijn van kleistenen en dakbedekking is van klei en stro. Er geen zijn geen spijkers gebruikt maar alles is vastgebonden met leer van de lamahuid.

Na een heerlijke lunch gaan we naar twee busorganisatie om alvast te kijken of er bussen gaan naar La Serena, onze volgende bestemming. Hier moet je dat op tijd regelen want de afstanden zijn hier gigantisch en we zullen regelmatig twintig of meer uren in een bus zitten.
Ook proberen we een supermarkt te vinden want we proberen zoveel mogelijk het eten zelf klaar te maken. Het leven hier is vele malen duurder dan in Bolivia.
Alleen de wind en het stof en het zand dat is hier en in Bolivia gratis de rest is in Chili veel duurder.
We moeten weer even aan het geld wennen. Ik probeer de eerste dagen zoveel mogelijk om te rekenen naar euro's. 1 euro is ongeveer 670 Chileense peso's. Het grootste bedrag dat je kunt pinnen is 200.000 peso's. Ongeveer 300 euro. Maar een liter drinkyoghurt is 2200 peso's!!!

Een warme groet van ons maar nu vanuit Chili en leef en geniet van de momenten.

Piet.