Een onrustige nacht.

Cochabamba, woensdag 4 september 2013

Beste allemaal,

Vanmorgen voor de derde keer naar de busterminal gelopen. De straten zijn al vol met auto's en de "trottoirs" zijn bezet met; verkooptentjes, kruiwagens met daarop wat fruit of groeten of noten maar ook veel popcorn. Ook zitten of liggen vele bedelaars zomaar ergens tegen een gevel van een gebouw. Soms met een handicap maar ook vaak nog met een baby. Dat beeld went nooit.
Je ziet er geen fietsen of scooters. Het zijn vooral de vele taxi's die het straatbeeld overvol maken. Oversteken is goed uitkijken maar ook gewoon doen want anders komende nooit naar de overkant.

Om kwart over acht in de avond met de taxi naar de busterminal en dan een 12 uur lange tocht naar Sucre.
Dus vandaag is het zo'n overgangsdag. Zorgen dat je genoeg Boliviaanse dollars hebt. En soms is dat een probleem. Soms worden er hoge kosten in rekening gebracht en kun je maar een klein bedrag opnemen. (Wat zijn het toch een slimmeriken die banken).

Vanmiddag nog een kathedraal bezoeken en dan nog wat eten en proberen dat je goed naar het toilet kunt gaan want de toiletten onderweg zijn vaak bar en boos en daar wil je nog geen seconde verblijven.
Nu hebben we onze rugzakken achtergelaten in ons hostel. Vanavond ook nog de warme thermokleding aantrekken want in de bus kan het zeer koud zijn en dan komt van slapen heel weinig. Zo zie je dat je nog elke dag wat bijleert.
Nou de kathedraal was gesloten en zodoende hebben we gewoon wat door de straatjes geslenterd en een markt bezocht. Maar soms krijg je het idee dat het overal markt is want overal vind je handel op straat en op het trottoir.

Om zeven uur naar de busterminal en wat je dan ziet en hoort is echt ongelooflijk. Al voordat je binnen komt hoor je de vele "callers" of te wel omroepers de plaatsnaam roepen. La Paz, La Paz, La Paz of Sucre, Sucre, Sucre of Cochabamba, Cochabamba, Cochabamba. Elke busonderneming stuurt zijn eigen "callers" op pad. Want de bussen moeten zo vol mogelijk zijn en men weet dat men net voor vertrek de goedkoopste tickets kan bemachtigen. Dus vele reizigers zijn met hun hele hebben en houwen op het busstation aanwezig om de goedkoopste tickets te bemachtigen.
Er is bijna geen doorkomen aan want het is echt ongelooflijk wat mensen allemaal meesjouwen. Alles wordt gewogen en wordt gelabeld en een gedeelte van de label moet je goed bewaren want anders krijg je je bagage niet mee.

Om kwart over 8 zitten we in onze semi camabus en dat is een groot verschil met een camabus. Speciaal voor mij is het lastig omdat ik mijn benen nergens kwijt kan. De stoel kan ik wat naar achterzetten maar daar moet ik het de komende uren meedoen. Soms stopten we onderweg voor een sanitaire stop maar die behoefte is vaak snel over als je bij de toilet aankomt. De bussen hebben bijna allemaal hun vaste stopplaatsen. Zelfs midden in de nacht zit men dan buiten hun waren te verkopen. En met men bedoel ik dan dik ingepakte vrouwen. Want in de nacht is het rond het vriespunt.

Vijf uur in de morgen stopte de bus weer en wij dachten; "Nog drie uur en dan zijn we in Sucre". Maar we bleken er al te zijn. Drie uur vroeger dan men ons verteld had. Het station was verder verlaten maar een taxi was gauw gevonden. Hopelijk kunnen we met al onze bagage en de vrieskou ons hostel binnen.
Maar dat horen jullie later.
Voor nu een slaperige groet vanuit Sucre waar we zeker een dag of vier zullen verblijven.

Leef en geniet van de kleine dingen zoals al dat mooie weer bij jullie.

Piet