"Een spirituele dag".

"Een spirituele dag!!!

Cochabamba, dinsdag 3 september 2013

Beste allemaal,

Vanmorgen ons hostel in Sucre besproken. Hopelijk kunnen we een .ticket bemachtigen maar dat kan hier pas op de dag dat je vertrekt. Maar daar kwamen we pas achter nadat we tweemaal een uur naar de busterminal waren gewandeld.

Vandaag hebben we er een spirituele dag van gemaakt.
Vanmorgen om 11 uur " Convento de Santa Teresa" bezocht. Of te wel de nonnen van Santa Teresa. De nonnen behoorden tot de orde van de Karmalieten. De orde moet ongeveer inde 12de eeuw gesticht zijn. Het is een hele strenge orde (geweest). Nu huizen er nog een achttal nonnen. De oudste is 90 en de jongste 23. Zij geloven heel stellig in de kracht van het gebed.
Lang geleden dacht men dat als men een dochter in het klooster had dat dan de hele familie een plaatsje in de hemel zou krijgen. Dus was er veel druk op de eerste dochter om het klooster in te gaan. Er was zelfs een wachtlijst omdat er pas een non binnen het klooster erbij mocht komen als er een gestorven.
Het leven binnen het klooster was extreem zwaar of zelfs hard te noemen. Er was een wreed klassensysteem. De rijken betaalden grof geld om hun dochter in het klooster te krijgen (150.000 dollar)!!!! Deze nonnen werden een velo negro of te wel deze nonnen "verdienden" een zwarte sluier en een plaats in de council onder leiding van moeder overste. Hier werden de belangrijkste beslissingen genomen. Zij kregen ook een stenen kamertje met een raam. En het grootste gedeelte van de dag brachten zij door in gebed en met borduren.
Maar er waren ook velo white nonnen. De familie van deze nonnen hadden niet zoveel geld. Zij stonden ten dienste van de zwart gesluierde nonnen. Zij waren ook veel in gebed maar de rest van de tijd moesten zij de zwart gesluierde nonnen behagen. Een derde groep nonnen waren de niet gesluierde nonnen en zij stonden weer ten dienste van de wit gesluierde nonnen en moesten het meest vuile werk opknappen en hadden een gemeenschappelijke slaapkamer.
Het leven binnen het klooster was ZEER streng. 1 uur per dag mocht men praten met andere nonnen en de rest van de dag was het bidden of werken in stilte. Geen contact met de buitenwereld. EEN keer per maand kon de familie met uiterlijk 2 personen de nonnen bezoeken maar dan wel met een getralied hek en een zwart gordijn ertussen. Alleen contact met de stem en er werd streng op toegezien dat de regels niet overtreden werden.
De nonnen waren zelfvoorzienend en de waren die men verkocht gingen door een draaiend luik zodat er geen oog of lichamelijk contact mogelijk was.
Er waren ook lijfstraffen en men mocht niet te dik zijn want anders kon men na de dood niet opstijgen naar het hiernamaals. Zij maakten ook hun eigen medicijnen want zelf een dokter mocht het klooster niet in.
In 1960 gaf het Vaticaan de orde het advies om de regels te versoepelen omdat ze onmenselijk waren. En dan te weten dat de oudste dochters totaal geen stem in deze beslissing hadden.

Na een eenvoudige lunch gingen we met een taxi naar Cristo de la Concordia. Het grootste witte Christusbeeld in zijn soort in de wereld. Dit beeld staat boven op een berg en kijkt uit over de derde stad van Bolivia, Cochacabana.
Het is 44 cm meter hoger dan het wereldberoemde beeld in Rio de Janeiro. Voor elk levensjaar van Jesus. Dus 33 meter hoog. Hier zegt men dat Jesus 33 jaar en een beetje oud geworden is.
Er zou een lift naar boven gaan maar om onduidelijke redenen werkte deze niet. Maar we hadden geen zin om 1250 traptreden bij een temperatuur van 35 graden te beklimmen. Dus besloten met een ander stel een taxi over de slingerweg naar boven te nemen. Boven gekomen kregen we van een prachtig uitzicht over de stad Cochabamba. Helaas konden we in het Christusbeeld naar boven klimmen want dat kan alleen maar op zondag.

Maar denkend aan het leven van de nonnen besloten we de 1250 treden te voet af te dalen. Rond vijf uur waren we terug in ons hostel.

Hier genoten we van een welverdiende rust en vanavond proberen we een Japans restaurant uit.

Morgen voor de derde keer op weg naar de busterminal. Onze rugzakken opnieuw organiseren en dan met de nachtbus die rond acht uur in de avond vertrekt en hopelijk om acht uur in de morgen in Sucre arriveert.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de vrije momenten die wij gelukkig wel tot onze beschikking hebben gekregen en soms misschien bevochten hebben.

Piet.