Toppunt van geduld. The summit of patience.

Mandalay, dinsdag 21 december, 2010.

Dear everyone,

Remember you the first man on the bike in Myanmar? Hlaing Pwa was cycling the whole day with me. And I promised him when I came back in Mandalay I visite him. The family had a restaurant with traditional Myanmar food. So I must the whole day eat by them. Also Hlaing pwa took me to a friend who repare scooters and motorbikes and he made my bike so clean. After 2 hours my Koga was new again.But when we were waiting I saw the whole time 15 or 20 scooters in a lonr row eachtime 10 meters walking in the front. And than ask what they were doing. They war waiting the whole day for petrol for their motorbike. From 5 o clock in the morning till evening. Sometimes 10 hours !!!!!!!!! in the row for a few gallon of petrol.
More amazing was that they were not complaining, not shouting, no swear words, just waiting, talking and laughing. every day the same. I think this is the summit from patience.
I can still believe this what I saw.

So live and enjoy the days also the row in the store is a little bit longer than normal.

Big Christnas hug again.

Piet


Beste allemaal,

Ja hoor, ik ga nu met de verslagen bijna net zo snel als de afdaling van gisteren.


Ik ga Hlaing Pwa opzoeken. Om 9 uur staat de familie mij al op te wachten.
En het zou een bijzondere dag worden.
Eerst een hartelijke begroeting met Hlaing Pwa en omdat hij goed engels kon werd het contact met de overige familieleden ook gemakkelijker. Zijn broer, zijn jongste zus en zijn oudste zus de eigenaresse van het restaurant en de meoder stonden allemaal om mij heen en moesten van alles weten.
En natuurlijk weer eten. Myanmar Noodlesoep. Echt heel lekker. Hlaing Pwa had alle plannen al klaar wat we zouden gaan doe. Eerst met mijn fiets naar een vriend die scooters en motorbikes repareerde en hen ook schoonmaakte. Dus mijn fiets zou schoongemaakt worden. Ja beste mensen en dat heeft mijn Koga geweten. Hij was me toch smerig. Maar na 2 uur !!!!! met een tandenborstel !!!!!! bewerkt te zijn geweest zach hij er weer als nieuw uit. En kreunen dat mijn Koga deed terwijl hij deze behandeling onderging. Maar nu van genot zul je wel begrijpen. Hlaing Pwa en ik gewoon wachten tot hij klaar was, maar dat is hier heel gewoon. Het werkplaatsje was op een hoek van de straat langs een klein watertje. Al de benzine, olie en smeer verdween dan ook in het wter achtermij. Natuurlijk weer veel bekijks en de foto's deden weer wonderen.

Maar in die 2 uur zag ik telkens een groep mensen,lopend met de scooter aan de hand 10 meter vooruit lopen. En na een minuut of 5 weer tien meter vooruit. 6 scooters naast elkaar en telkens zo'n 20-tal motorbikes of scooters. Ik wist biet wat er gebeurde maar toen kreeg ik het door. Beste mensen dit is echt ongelooflijk. Ruim 2000 !!!!!!!!! mensen die elke 5 minuten 10 meter op mochten schuiven. Een rij van soms wel een kilometer lang. Allemaal wachtend op EEN TANK BENZINE.
Van 's morgens 5 uur tot 's avonds. Dag in dag uit.
Maar wat nog meer verwonderlijk was was dat er niemand maar dan ook niemand probeerde voor te schieten, niemand maakte ruzie, niemand was aan het roepen. Nee men praatte wat met elkaar, keek wat rond en lachte.
Ik ben naar het begin van de rij wachtenden gelopen en zag geen tankstation maar gewoon een tankwagen en van hieruit kregen de mensen een paar liter benzine. Ik vroeg of er iemand engels kon en ja hoor een jongedame zei dat ze hier al acht uur stond te wachten. Ik heb een foto van haar gemaakt EN wat zag ik: EEN glimlach van oor tot oor.

Ik ben er nog steeds van onder de indruk. Als dit niet het toppunt van geduld is dan weet ik het niet meer.

Weer terug bij het restaurant moest ik natuurlijk weer mee eten.Een tafel vol lekkers. Ondertussen was Hlaing aan het bellen. En een uurtje later reden we met 8 fietsvrienden naar de Sagaing Hills. Dat deden zij bijna elke dag of avond. Mijn fiets werd bewonderd en ik moest natuurlijk uitgebreid met hen op de foto.
Ik ben gewend om lang te fietsen maar niet snel. Dus dat was even hard werken en ik was ook nog de oudste van het stel. Maar het lukte en boven op de hoogste berg kwam ik als tweede aan en daar snapten ze niets van.

In het donker terug naar Mandalay en natuurlijk weer eten. Hlaing Pwa bracht mij weer terug en ik moest de volgende dag weer om hal7 klaar staan want dan zouden we naar Mingun gaan.

Dus tot morgen en leef en geniet van de momenten ook al is de rij bij de kASSA WAT LANGER DAN ANDERS.

aLWEER EEN KERSTKNUFFEL VAN

pIET