Het verhaal van Kyi Kyi,

Pakokku, vrijdag 3 december 2010


Dear everyone,

Today an intense day over very, very bad roads. But I saw a lot on these 114 km. Pagodes, ruines, market plays. very small restaurants and shops and in the evening I stay in a very basic guesthouse with a very ice family. And Kyi Kyi tell me her live story and that was so impressive that I became goosebumps from that story every time I think on her. So desr followers from this weblog live and enjoy the days also it is sometimes difficult. Believe in the little things that make people happy.

A big hug.

Piet



Beste allemaal,

Het verhaal van Kyi Kyi,
Maar voordat ik dat vertel eerst wat over mijn fietstocht. Vanmorgen samen ontbeten met Nathalie en Michel. Al om 6 uur en om half zven samen op de fiets. Zij op hun ligfietsen en ik hijgend achter hen aan. De eerste 24 kilometer naar Chaung U waren dezelfde als de laatste 24 van gisteren. Zij gingen naar Monywa en ik naar Panokku. Ook nu wer door een droog verlaten landbouwgebied. Maar er valt genoeg te zien. Al meteen in het begin de eerste Birmeese trouwerij en natuurlijk ook hier met de bruid en bruidegom op de foto. Verder over en weg met palmbomn, stalletjes en restaurantjes. Na 24 km stonden Nathalie en Michel te wachten want ik kon hen niet bijhouden. Een ligfiets heeft immers veel minder weerstand. Natuurlijk de weblogs uitgewisseld en na een foto afscheid van hen genomen. Onderweg pottenbakkerijtjes, ruines, visdrogerijen bewonderd en vooral bij de stalletjes contact gezocht met de mensen. De foto's van mijn familie verrichten wer wonderen en ook de snoepjes voor de kinderen maken de toegang nog gemakkelijker. Maar zonder dat is het nog de hele dag roepen en zwaaien. Ik snap niet hoe snel zij mij opmerken. Van heel ver rennen zij al naar de weg toe. Meestal als ik stop ga ik dicht naast de mensen staan en dan is het een en al gelach en gegeichel van de meisjes en de vrouwen. Want het verschil in lengte vinden ze toch wel heel bijzonder. voor mij heel gewoon want mijn Connepon was ook niet een van de grootsten.

De weg van gisteren was slecht maar hier kwam het regelmatig voor dat er geen weg was. Geen asfalt, geen kuilen alleen maar scherpe stenen. Niet over te fietsen. Soms gebruik je dan een smal soortje langs de weg in het zand. Dat doen de scooters ook. Dus regelmatig van de fiets af. Maar alles went. Ook dit, omdat ik ontzettend kan genieten van de omgeving en de mensen langs de weg en op het land. In het vorige verslag beloofde ik wat meer te vertellen over de aanleg van een weg maar dat komt later nog wel een keertje.

113 kilometers vandaag met een graad of 35. Maar om half vier kon ik een guesthouse gaan zoeken. mestal gen groot hotel want dat zijn vaak hotels van de staat en die geef ik liever geen geld. Een probleem is ook dat sommige guesthouses en hotels geen vergunning (permit) voor buitenlanders hebben. Dus ze durven je dan echt niet toe te laten want zij zijn dan bang om alles kwijt te raken.
Dus ik naar het zeer eenvoudig Guesthouse, Mya Yatanar Inn.
2 kamers met een eigen " badkamer". 5 dollar inclusief het ontbijt. Maar werd ik vriendelijk ontvangen door de familie. Mijn tassen en fiets werden naar binnen geholpen. De familie bestaond uit moeder, haar man was 2 jaar geleden overleden. En nu moesten ze bestaan van het Guesthouse samen met haar dochter die 4 kinderen had. Allemaal nog op school. Zij was gescheiden maar haar man woonde nog in hetzelfde huis. Voor de kinderen. Maar dat was soms ontzttend moeilijk. Hij dronk veel en had geen werk. De hele middag hebben kye kye en haar moeder met elkaar gepraat. Zij hadden zichzelf via de gasten Engels aangeleerd. 's avonds ben ik met Kye Kye samen uit gaan eten en heb haar levensverhaal aangehoord. Om echt kippenvel van te krijgen en te prive om het verhaal op teschrijven. Ze wilde graag naar het buitenland om geld te verdienen om haar kinderen te laten studeren. Dus ze vroeg of ik haar kon helpen om naar Nederland te komen. Maar ik heb haar uitgelegd dat dat onmogelijk zou zijn en ook uitgelegd dat zij hier echt ongelukkig zou worden. Na 3 uur bedankte zij mij want zij had nog nooit zo'n fijne avond gehad. In haar huis nog de hele avond gezien hoe de familie leeft. Ook foto's mogen maken van alles in hun huis.

Kyi Kyi slaapt altijd met haar kinderen, 2 jongens en 2 meisjes in een " bed",( een bamboe matrasje onder een muskietennet en bijna geen lucht) ook om niet alleen te zijn met haar man.
's Morgens zat er een briefje op mijn fiets met de volgende woorden:

" Thank you Piet for yesterdayevening, I was so very happy because you are so kind, Please stay in contact with me".Kye Kye.

Het verhaal van Kyi Kyi zal mij nog lang bijblijven beste mensen en zo zie je dat het nog steeds de kleine dingen zijn die er toe doen.

Leef en geniet van de momenten ook al geeft de douche een keer alleen maar koud water.
.

Piet