3000

Beste allemaal,

Ja Marcel, Ine, Andre en Willemien, jullie T-shirt bij mijn vertrek begint steeds meer waarde te krijgen. Om de bocht nog 6000 km, Veel sterkte en veel succes.
Ik heb er nu 3000 km opzitten en ik begin hier al zo'n beetje bekend te worden bij de Back Packers.

Ik sta er zelf ook wel van te kijken. En nu ik even tijd heb wil ik ook een paar vragen beantwoorden die ik regelmatig krijg.
Nee ik heb nog geen stukken gehad maar daar heb ik het liever niet over. Ook over geen lekke banden wil ik het niet hebben.

Het eten bestaat 's morgens voornamelijk uit een paar broodjes banaan en yoghurt met wat muesli. Tussendoor (om de twee uur) een appel, een tomaat, een peer een sinaasappel en mueslirepen of chocola. Verder veel drinken, voornamelijk water en een keer per dag een flesje sportdrinks, voor de mineralen. Tegen de avond probeer ik een stevige maaltijd , aan zee vaak Fish en chips met salade en anders iets met geitenvlees, hertenvlees, wilde zwijnenvlees. De laatste tijd neem ik ook vaak tussendoor een soep van de dag.

Het fietsen gaat mij steeds beter af. Mijnachterwerk was alleen de eerste weken gevoelig maar nu heb ik daar geen last meer van. Mijn, in april, geopereerde rechterknie was de eerste weken na 40/50 km wel gevoeliger maar nu voel ik gen verschil meer. Echt moe worden doe ik niet, soms kan ik 2 uur aan een stuk mijn benen laten ronddraaien zonder ook maar een keer te stoppen. Wel in een klein verzet. Het schakelen gaat nu heel goed en dat doe ik veel om telkens hetzelfde beentempo aan te houden.

Eenzaam heb ik mij nog niet gevoeld. Ten eerste is Connepon en de kinderen elke seconde bij me, ten tweede heb ik het idee dat heel veel mensen mij volgen (en dat voelt goed) , ten derde zijn er hier zoveel vriendelijke mensen voor een praatje, voor een duim omhoog en ga zo maar door, ten vierde hoor ik de hele dag vogels, wind, storm, beekjes, watervalletjes, ten vijfde is de natuur zo mooi en zo afwisselend dat je gedachten niet de kans krijgen om eenzaam te worden.
Het is wel zo dat je ontzettend veel tijd hebt om te denken en vaak komen stukken van je leven in alle details weer terug. De trouwdag, de Wichelroede, mijn kweekschooltijd, de geboorte van de kinderen, het opgroeien en de studies van Bauke, Renato en Sjoerd, de komst van Renato,het overlijden van Connepon, de uitvaartdienst, Udenhout en ga zo maar door. Op een of andere manier is er toch rust in mijn hoofd gekomen. Door de lichamelijke inspanning, denk ik en door het totaal in een andere omgeving zijn. Eerst was een groot gedeelte van mijn hoofd toch gevuld door mijn werk. Niet erg omdat het mijn lust en mijn keven was maar er was toch weinig ruimte om je echt vrij te voelen. Dat verschil merk ik nu dus wel duidelijk. Niets plannen en kijken wat morgen brengt is op zijn tijd, denk ik wel eens goed.

De tent heb ik inderdaad nog niet gebruikt. Ik heb op het punt gestaan om de tent en de kookspullen terug te sturen maar misschien kan ik gaan camperen met Wouter en Bauke en krijg ik de smaak te pakken. Maar er zit ook iets in mijn hoofd dat ik met de spullen op mijn fiets zoals ik begonnen ben, ik ook zo wil eindigen. Lukt dat dan ben ik de eerste die met zoveel bagage NZ rond ben gefietst. En dat is toch ook wel een mooi idee moet ik zeggen. Al weet ik nu, dat ik op een volgende reis minder bagage mee zal nemen. Maar je bent nooit te oud om te leren zie je wel.

Ik denk zo dat ik de meeste vragen wel beantwoord heb.

Beste lieve allemaal, dit was een verslagje zomaar tussendoor. Morgen ga op weg voor de volgende 1000 km.

Een lieve groet en leef en geniet,

Piet

Ik zal proberen bij dit verslag nog enkele vergezichten te plaatsen.