Een dag niet gelopen

Beste allemaal,
Jullie hebben al even niets van mij gehoord. Geen internet en het hele dorp Ruawai,Op woensdag 15 oktober ben ik om iets over negen vertrokken bij Jenny. Ik kreeg wel 6 dikke zoenen mee. Nee hoor het was een andere Jenny. Ik ben via Ahikiwi waar een prachtig Kauri houtverwerkings fabriek was, Maropiu, Maitahi, Dargavilee (geld kunnen pinnen), Turowiri, Mititai, Tokatoka, Raupo ben ik Ruawai aangekomen. Het was een tocht van 58 km. Het leifst was ik doorgereden maar ik durfde niet zo goed omdat de slaapplaatsen in deze streek niet voor het oprapen liggen. Voor de eerste keer niet gelopen maar constant kunnen fietsen. De laatste 25 km. zelfs totaal vlak. Onderweg op deze vlakke weg kwam ik voor het eerst 3 fietsers tegen. Juliette uit Frankrijk even mee gepraat en een hele tijd gepraat met Claartje en Ad uit Nederland. Zij keneden elkaar 2 jaar en hadden 3 maanden door Canada gefietst en nu gingen zij 3 maanden door NZ fietsen. Zij gingen na de reis trouwen. En dan komt natuurlijk altijd Connepon ter sprake. Zij hadden allebei hun huis verkocht en zagen wel als zij terugkwamen waar zij gingen wonen. Misschien wel voor een maand of 3 in mijn huis toen ze hoorden dat het nog te huur was. Wie weet. Ik kreeg van Claartje ook nog een beschermengeltje en wij hebben de mailadressen uitgewissld. De slaapplaats was erg sober en van de gastvrouw heb ik weinig gemerkt. Het was deze keer ook maar 18 dollar. De vlakke rit was mooi maar de heuvels trekken mij toch meer.Ik ben de volgende morgen inmiddels dus donderdag 16 oktober wat vroeger vertrokken dan anders. Om half 9 zat ik op de fiets want ik wilde een heel eind in de buurt van Leigh komen.Terug bij Marie Dominique, de lovely lady waar ik al eerder geweest was. Ik had haar nog gebeld en zij vond het geweldig dat ik weer langs kwam. Maar in een keer zou dat niet lukken. Om half 3 had ik ongeveer 70 km gefietst. Toen begon het plotseling ontzettend hard te regenen. Een schuilplaats was niet zo snel te vinden. Dus binnen 2 minuten tot op mijn vel toe nat. Het water stond in mijn schoenen. En het ergste was dat ik midden in de eenzaamheid stond. Zo af en toe een boerderij. Maar verder buiten de bewoonde wereld. de eerste plaats waar misschien iets was was 10 km verder. Ik had er ook totaal niet opgerekend omdat de laatste 2 dagen juist uitzonderlijk mooi waren geweest. Totaal verkleumd ben ik maar een open schuur/garage binnengereden. Mij fiets neergezet en mij verder uitgekleed en droge kleren aangetrokken. De boer was in de stal een eind verder op aan het melken en meestal zijn zij daar een uur of 3 mee bezig.
Ik ben door de modder en regen naar de stal gelopen en gevraagd of ik in de stal kon slapen. Maar Graeme Collins zei dat hij nog wel een slaapplaats had. Hij runde boerderij alleen en had een " knecht" Salend van de Fiji eilanden die hem hielp.
Ik ben teruggegaan naar de schuur en ondertussen kwam er een man met een zoontje melk halen voor zijn 3 kalveren. Hij zag mij staan en begon een praatje. Hij woonde een paar honderd meter verder en nodigde mij uit voor een kopje thee. Ik ingestapt en meegegaan Hij had 6 kinderen en zij wilden alles van mij weten. De namen wilden zij wel voor mij opschrijven, Papa Ray, mama Peka en Taela,Izayah, Patara,Luklan, Starzae en Dommy. Ik kreeg een banaan en thee en Ray vertelde over zijn werk en over zijn kinderen. Ik zag wel dat zijn vrouw Peka er slecht uitzag en toen vertelde Ray met tranen in zijn ogen dat zij keel kanker had en een chemokuur zou krijgen. De kinderen waren heel lief en na een uurtje bracht hij mij weer terug naar de boer. Ik kreeg een dikke omhelzing van hem en hij was blij mij ontmoet te hebben. Graeme en Salend waren ondertussen klaar met melken en waren in de douche geweest. Het was echt een mannenhuishouden. Ze vroegen wat ik wilde eten en dat werd in de nabije " stad" gehaald. Heel lekker rijst met groeneten en schapenvlees. De hele avond van alles verteld over het leven daar en over Conny en Renato, Sjoerd, Madelon en Bauke, en Wouter. Zeer gastvrij en ondertussen kwam de regen met bakken neer. Echt met bakken. Zij boden mij meteen aan om de volgende dag ook nog te blijven als het zou blijven regenen.
Graeme vertelde met tranen in zijn ogen ook veel over het zoontje van zijn broer. Die was 8 jaar en had al 3 jaar kanker en zou binnenkort sterven. Hij wilde er graag over praten misschien ook wel omdat ik het verhaal van Conny verteld had. Het waren indrukken die mij nog lang bij zullen blijven.


Nu zit ik in de villa bij Marian Dominique helemaal alleen de website bij te werken. Toen ik haar belde om te vragen of het uit kwam dat ik kwam zei zij dat zij de deur open zou laten omdat zij moest werken. Ik moest doen alsof ik thuis was. Dus zit ik nu na een heerlijke douche op haar te wachten.
Maar voordat ik hier was heb ik op deze vrijdag 17 oktober toch weer 34 km afgelegd. Niet veel zullen jullie zeggen maar vanmorgen om half 11 met een donkere lucht vertrokken te zijn bij farmar Graeme en Fiji boy Salend kwam ik via Waiteitei en Whangaripo in de buurt van Pakiri die verschrikkelijk steile berg tegen. Ondertussen heb ik in het bos onder een zelfgemaakt hutje van golfplaten een uur geschuild voor een stortbui.
Toen ben ik 0m half twee aan de klim begonnen. Een dik uur door de modder en gravel naar boven. Lopen dus en om de 50 meter uitrusten enals ik stil stond en de handrem aangetrokken had schoof de fiets nog naar beneden. 5 auto's kwamen mij voorbij en staken telkens de duim omhoog. Maar dan de beloning. Boven op de top het mooste uitzicht over Pakiri en Leigh. Geweldig. Na een steile afdaling met de remmen aangetrokken naar beneden. En nu schijnt de zon vol op en hangen mijn kleren te drogen.Een duikcursus zit er de komende dagen niet in. De eerstvolgende cursus start pas op 1 november.En ik hoorde dat je een bewijs van de dokter moest overleggen dat je fit genoeg was want het schijnt een zware duikcursus te zijn. Zwaarder dan in de tropen omdat het water hier kouder is en je een veel zwaardere uitrusting en pakken aan moet hebben.
Maar ik denk dat ik morgen naar de glasbodemboot ga en misschien als het weer goed is ga snorkelen.

Maar dat horen jullie na dit lange verhaal morgen wel weer. Begin volgende week probeer ik weer in de buurt van Auckland te komen en dan zak ik weer af naar het zuiden. Naar Hamilton.

Lieve allemaal nogmaals bedankt voor alle mailtjes en wat leuk zuster Paulino dat je mij ook volgt. Doet mij goed. De groeten aan zuster Trees en Marianne.

Een dikke knuffel vanuit een ontzettend gastvrij NZ.

Leef en geniet,

Piet