Hier ben ik weer

Beste allemaal,

Allereerst bedankt voor al die fijne reacties.
Ik zit nu in Ahipara en het is inmiddels hier 11 oktober 4 uur in de middag.
Ik heb vanaf donderdag 8 oktober weer schitterende dingen meegemaakt. Wat zullen jullie smullen als jullie hier komen Bauke en Wouter. Ik heb al een paar plekjes voor jullie gereserveerd als jullie naar het Noorden reizen. Maar elk plekje is mooi. Niet mooier dan het andere maar weer anders.
Donderdag morgen om half 10 vertrokken uit Pukenui. De wind weer stijf op kop. Het blijft maar hard waaien en regenen in de nacht. Maar uit de wind is het heet. Ik ben naar Waitiji Landing gefietst. 55 km, de wind op kop en bijna geen verkeer of huizen. Gewoon genieten van de eenzaamheid en de mooie vergezichten. Ineens stopte er een wagen en stopte Andrew uit. De vriend van Jenny Hill waar ik een nacht heb kunnen slapen. Zij had wel verwacht dat ik deze weg zou nemen en had tegen haar vriend gezegd: Kijk goied uit naar Piet en doe hem de groeten van mij". Een praatje gemaakt en weer verder. maar even later kwamen Dagmar en Gordian mij achterop gereden. De twee duitsers die ik Kahoe Farms ontmoet heb. Zij Vonden dat ik al een heel eind op weg was. Zij kwamen terug van Cape Reigna en vertelden me dat de weg ernaar toe zeer slecht was en dat het met de fiets geen doen zou zijn. Ben toch met een optimistische gedachte verder gefietst dat het toch wel moest gaan lukken. Om Half 3 na 50 km fietsen vis Te kao in Waitiki Landing aangekomen. Het laatste punt voor Cape Reigna waar je iets kunt eten en drinken en waar zij ook een slaapplaats hebben. Hier heb ik voor 2 dagen een Cabine gehuurd. Mijn baggage en mijn fiets konden veilig binnen naast mijn bed staan.
Daar wat rondgelopen en gekeken en vroeg naar bed. Ik wilde Cape Reigna met de fiets bereiken. Daar weer hele aardige reizigers ontmoet. 4 meiden uit Israel in een klein busje en Saacha en Synille uit Duitsland in een klein camperbusje. Adressen en email uitgewisseld en om 8 uur naar bed. Inmiddels vonden de mensen mij " brave and crazy" sat ik naar de Cape wilde fietsen. 2 x een aanbod gehad om met een auto mee te rijden.Maar na een goede nachtrust en een warme douche ben ik met maar een tas aan mijn fiets op weg gegaan. Vrijdag 10 oktober om negen uur vertrokken.
's Nachts had het vreselijk geregend en de weg zou op stukken waar men aan het werken was spiegel glad zijn. Vlak was het ook allerminst dus dat zou ook wel weer lopen worden. En na 3 km begon de gravel en de modder.Het was hoorible, slippery, muddy, terrible and full with holes. Maar het was gorgeous and fantastic.
Of gewoon het was verschrikeelijk mooi. 22 km bijna alleen op weg naar Cape Reigna, de heilige plaats voor de Maori's. Na 3 uur kwam ik daar aan. Natuurlijk een foto laten maken door Sascha en Sybille en samen naar de vuurtoren gewandeld. Daar stonden Maori's te zingen. Heel indrukwekkend. De Tasman zee en de South Pacific ontmoeten hierr elkaar. Zeer machtig en het was helder weer. Tonny en Riek en Jan en Pita jullie hebben helemaal gelijk het was een bar slechte weg. Ik kon mee terugrijden maar wilde ook weer op de fiets naar Waitiki Landing.
Maar bij Te Paki zijn de grootste zand duinen van Nieuw Zwwland. Hier kun je van een zeer steile zand berg naar beneden surfen op een board. Ik wilde dat ook wel eens meemaken. Bij Te Paki weer een slecht gravelpad naar beneden naar de dunes en de zee. Bij Rose een board gehuurd en de ongelooflijk grote zand duinen ingelopen. Je voelde je midden in de Sahara. Maar ik heb wel alle moed bij elkaar moeten schrapen om naar beneden te durven. Je moet wel eerst een kwartier klimmen door het mulle zilver witte zand voordat je je overgeeft aan de zwaartekracht. Ik vond me echt "cool" toen ik mij als 60 jarige tussen al die tieners naar beneden liet storten. Maar eenmaal gedaan wilde ik nog wel een paar keer. Iets voor jullie Bauke en Wouter. Maar je bent in 5 seconden beneden en je moet weer 10 minuten flink klimmen. Daarna heb ik Rose bedankt voor het op mijn fiets passen en ben ik met nog 11 km voor de boeg naar mijn slappplaats gegaan.
In Waitiki landing gevraagd of mij iemand langs de kust naar Ahipara te brengen. En ja wel hoor ik kreeg voor 100 dollar (bijna 50 euro) een busje met chauffeur. Het was Kia Ora Honey. Een hele vriendelijke Maori vrouw die mij 3 uur lang de mooiste plekjes van de 90 km lange weg over het strand heeft laten zien. En zij was daar opgegroeid en vertelde mij ook heel veel over de cultuur van de Maori's. Samen foto's gemaakt en wij reden soms met 100 km per uur over het strand en door het water. Het kan maar 2 x per dag bij laag tij. Het blijft gevaarlijk want als je vast komt te zitten ben je je wagen kwijt. Ik heb van 2 wagens een foto gemaakt die daar vastzaten en dus verloren waren. Ik heb ook een foto kunnen maken van een gestrande walvis. Deze was 2 dagen dood. Reusachtig wat een beest. Honey was boos dat ze de walvis uit eerbied nog niet begraven hadden. Nu waren er al mensen met kettingzagen bezei geweest om de kaken en kiezen eruit te zagen. Men maakt daar sieraden van.
Om 2 uur heeft zij mij in Ahipara afgezet. Een prachtig plaatsje in een Bay. Ik heb daar 2 uur op een rots gezeten om naar het opkomend tij te kijken. Omdat het hier pas net voorjaar is, ben je bijna overal alleen. Ik slaap weer in een prachtig Back Packer plaats. Een uitzicht op de zee. De fiets kan in de garage en dadelijk ga ik nog een wandeling langs het strand maken met mijn blote voeten door het water. Dan naar bed en dan maar weer kijken wat de zondag mij brengt. Nou ik heb jullie nu weer heel wat bijgepraat. In Waitiki was geen internet en geen bereik met de telefoon. Maar ondertussen is hier al drie keer de zoemer gegaan dat er weer 2 dollar in het apparaat moet. Maar lieve mensen dat heb ik er graag voor over Want jullie lieve berichten doen wel goed hoor.

Er willen nu weer andere mensen internetten dus tot volgende keer maar weer.

Leef en geniet,

Piet " The Flying Dutchman" zoals ze mij hier vaak noemen.