Eerst het zuur en dan het zoet

Dat heeft Balkenende ooit gezegd, geloof ik. Nou vandaag begon met het afscheid nemen bij Marie Dominique. Van haar mocht ik nog wel enkele dagen blijven. Geen enkel problem. Maar ook al was even moeilijk om deze gezelligheid en gastbrijheid los te laten, ban ik toch vertrokken. Ik wil een paar weken elke dag fietsen zodat mijn lijf gewend is aan al die veranderende omstandigheden. Want de omstandigheden veranderende voortdurend. Vanmorgen om half tien vertrokken bij M D. Toch kwam ik haar nog enkle malen tegen maar dan op een Bill Board waar haar foto en naam opstond om al die dure villa's te verkopen. Bij de eerste de beste winkel wat broodjes en kaas gekocht voor onderweg. Het zou wel eens een pittige dag kunnen worden. Er moesten 2 pittige bergen beklommen worden. En na 5 km was de eerste aan de beurt. Lopen dus. Eerst het zuur avn het klimmen dacht ik en dan het zoet van het dalen. Het werd meer dan een uur lopen endan moest je flink duwen. Maar al gauw kreeg ik in de gaten dat het tegelijkertij het zoet was. Want om de 100 meter was het uithijgend genieten van die prachtige vergezichten, planten en kwetterende vogels. Ongelooflijk mooi. Soms heb ik er een foto van gemaakt. Maar de schoonheid is niet in een foto te vangen. Wat ook fijn was, dat je helemaal alleen op deze berg was. Geen auto's, geen truckers, alleen met de natuur. kilometers lang.
Boven aangekomen om even uit te rusten en wat te drinken. Kwam Peter de Engelsman eraan. Een praatje gemaakt en meteen stopte er ook een camperbusje met 2 een Nederlands stelletje erin. Ook daar een praatje mee gemaakt en toen naar beneden.Maar dat viel tegen een sintelpad steil naar beneden. Dus vol in de remmen tot beneden aan toe. Toen kwam de volgende berg, iets minder hoog maar toch en toen noch een en alweer wat minder steil. En na elke berg een ander landschap. Het wordt hier nooit saai. Bijna geen dorpjes, alleen maar grote landerijen met schapen of koeien. Raar om hier honderden lammetjes in de wei te zien. Waar je ook aan moet wennen is de ontzettend harde wind in de valleien en op de top van de bergen. Je wordt bijna uit je kleding geblazen. Gelukkig bijna geen verkeer want regelmatig wer je het midden van de weg op geblazen. Nu is het bij jullie kwart over 6 en hier dus kwart over 5. Vandaag heb ik meer dan 50 km gereden. Knap van mijzelf met 3 van die mooie maar voor een fietser vervelnde hobbels. Ik ben dus blij dat ik geen vaste punten heb om uit te moeten komen maar gewoon stop als ik een slaapplaats heb. Ik zit nu in Mangawhei Heads aan de zee waar ik dadelijk nog naar toe wandel. Ik ben vandaag een backpacker. Ik heb daar een gezamenlijke slappplaats van 23 dollar. (1 euro is 2.15 dollar) Dus dat valt wel mee. Je kunt er lekker douchen wat thee zetten en ik heb mijn was laten wassen en drogen. dan is dat ook weer gebeurd voordat het de tassen uitstinkt.
Ik ben hier gekomen via: Pakiri, Whangaripo, Waiteitei, Mangawhei Village. Hier heb ik weer heerlijke Fish en Chips op.
Onderweg nog water gevraagd en daar kreeg ik weer een adres mee voor Whangarei. Maar daar kan ik al naar een vriendin van Marie Dominique.
Nu ga ik dadelijk proberen foto's op de site te krijgen maar dat valt niet mee want zojuist heb ik dat met behulp van de eigenaar van dit internetcafe ook al geprobeerd. Maar het lukt hem ook niet. Jammer omdat ik al voor 200 foto's plaats heb gekregen.Maar niets aan te doen.

Lieve allemaal, alweer een totaal andere dag. Weet je dat ik totaal geen behoefte heb aan muziek, aan de televisie en de krant. wat dat betreft weet ik totaal niet wat er in de wereld gebeurt. Ik wordt hier totaal ondergedompeld in het nieuwe en dat vind ik helemaal niet erg.

Ben benieuwd wat vanavond en morgen weer brengen zal.

Hopelijk tot dan.

Een lieve groet van mij,
Leef en geniet,

Piet