Luie honden, Lazy dogs

Meiktila, dinsdag 7 december 2010

Dear everyone.

Today 117 km. Alittle bit hilly. Many contact with the people belong the road. The people here have many, many dogs. They live on the street and they are very thin and lazy. They have also many, many pubs. They also walk between all the traffic and many times they are sleeping in the middle of the road and everybody, scooters and cars go beside them. What also many times happens is that the electricity many times is broken for e short time but nobody has any pressure with that.

So tomorrow a short way to Thazi. Only 23 km.

For now a nice evening and live and enjoy the moments also you have no electricity.

Big hug from your friend Piet


Beste allemaal,

Nog maar even proberen een verslag te schrijven voordat ik naar bed ga. Zojuist heerlijk gegeten en morgenvroeg gelukkig weer op de fiets.

Maar nu eerst het verslag van de fietstocht van Mount popa via Kyaukpadaung naar Meiktila. 117 kilometers over slechte wegen door een verlaten licht heuvelachtig terrein met weinig schaduw. Voor de google earth fans. Ik ko ook nog door Taung-O en Zayatkoun. Ook passeer ik verschillende militaire terreinen.
Ik zit 's morgens alweer om 6 uur aan het ontbijt en om half 7 op de fiets. heerlijk. Een eenzame weg maar er is nog zoveel te zien. Al zijn het maar de ontelbare honden die er op of langs de weg leven. Ze liggen heel vaak midden op straat te slapen. Vaak zijn ze mager en hebben vaak een nest met jongen die ook gewoon over straat lopen. Iedereen rijdt erom heen. Ze toeteren een keertje en meestal gaat het goed, tot vandaag want toen lagen er opeens twee honden op de weg, aangereden door een bus.

Ook passeer ik een dorpje dat de naam van Chicken village gekregen heeft. een tiental vrouwen lopen met grorte schalen vol met kippen op hun hoofd. Ze rennen als het waren naar de auto's en bussen die er stoppen en proberen er zo enkele te verkopen. Ik ook maar eens een kippetje proberen. Wat rijst erbij gevraagd en dat smaakte heerlijk. Nog eentje gekocht voor onderweg en ondertussen deden de foto's weer wonderen. Ik heb meestal een tientaouwen om mij heen en met handen en voeten uitleggen waarom ik alleen ben en wie mijn kinderen en kleinkinderen zijn. Renato kost hen wel wat meer hoofdbrekens, ze kijken eerst 3 keer naar mij en dan schuudden ze hun hoofd en wijzen ze naar zichzelf. Hij ziet eruit als wij willen ze zeggen. Maar na een tijdje snappen ze dat hij geadopteerd is.

Even verderop zijn een honderd kinderen aan het spelen op een schoolplein. Ik stop dan meestal om te kijken hoe het er aan toe gaat. Maar dan krijgen ze mij in het verzier en even later staat iedereen voor het hek en sommigen durfals rennen de straat op. Na een minuut of vijf als ik weer verder rij klinkt het MINGALAABA.

Weer even verderop staat een busje langs de weg en zitten zo'n 20 mannen en vrouwen te " picknicken " langs de weg, Rijst. groenten, bonen en nog veel meer. Natuurlijk moet ik erbij komen zitten en ook nu gaan de foto's van hand tot hand.

Om 3 uur kom ik in het Honey hotel aan en regelmatig valt het licht uit. maar niemand maakt zich daar druk over. alles gaat gewoon zijn gangetje.
Heerlijk.

Beste allemaal ik besef dat het heel wat lezen is maar morgen is het zondag en ga ik weer op de fiets en heb je weer 2 dagen geen last van mij.

Dus Mingalaaba en leef en geniet ook al valt de stroom soms uit.

Piet