Op weg naar Shangri-La, On the way to Shangri-La

Donderdag 29 oktober, 2009

Zhongdian, Shangri-La

Beste allemaal, dear everyone,

Dear everyone, Iam now in Zhongdian, they call it here Shangri-La. It is so beautiful. The Tibitan people are so kind. And the surroundings are enchanting. But the nights are very cold. Minus 2 degrees. But on the day it is 25 till 30 degrees with still blue skys. Tomorrow I bike alone because my biking friends which I met in Kunming go further with the bus to the north. Their is no internet and the coming days are very heavy. But for now big hugs and cuddles from your Piet.


Zhongdian wordt ook wel Shangri- La genoemd.

Vanmorgen was het 1 graad onder nul. Maar omdat we op 3300 m hoogte zitten en de zon al snel over de bergtoppen heen kon komen werd het om een uur of tien wat warmer.

We namen om half 9 een goed ontbijt. Een grote kom heerlijke spaghetti met ei en tomaat in een heerlijke bouillon. En die at ik op met stokjes, ik wil zelfs geen vork of lepel meer. Altijd krijg je meteen een kan groene thee op tafel. Maar wij kregen bij deze lieve familie ook Yak thee, Yak boter met suiker en nog een soort bruine bal gemaakt van Yakboter en Yakthee met daarin een soort meel. Je kon het kneden en stukjes van op eten. Ik heb het allemaal geprobeerd en ik moet zeggen dat als je de smaak even op je laat inwerken het best lekker is. Zelfs de Yak thee Bauke en Sjoerd die jullie zo vies vonden.

Om half tien zaten we op de fiets. Uiteraard heb ik prachtige foto's van deze familie en zonder ze te verstaan met woorden hebben we samen heel wat afgelachen. Want een lach kent alle talen!!!!!!!!!!!!

Het werd een adembenemende tocht (alweer) over de hoogvlakte van Zhongdian. Een beetje dalen en stijgen maar we eindigden opdezelfde hoogte. Een zeer ontspannen dag na de inspannende zware tocht van gisteren.

We kwamen langs Tibetaanse dorpjes, langsgebedsvlaggen, langs stuba's, langs Yakstalletjes en rijden werkelijk door een betoverend landschap met vele prachtige herfstkleuren.

We hebben vele mooie foto's kunnen maken van vooral prachtig geklede Tibetaanse vrouwen. Mannen laten zich namelijk veel moeilijker fotograferen.Anders denken jullie dat ik alleen maar oog heb voor al die mooie vrouwen.

Ook scharrelen er honderden zwarte varkens rond, op het land en langs de weg, overal zie je ze evenals de zwarte Yaks. Ze steken ook gewoon de snelweg over en er wordt wat afgetoeterd en geremd om de varkens of Yaks te ontwijken maar ze lopen er niets harde door.

We hebben ook een halfuurtje mogen aanschouwen hoe een hele familie 2 varkens aan het slachten waren. Een hele happening en niets voor mensen met een zwakke maag. Ook daar vroegen we van te voren netjes of we er foto's van mochten maken.

Een ander beeld wat mij bij zal blijven is een Tibetaanse vrouw met een kindje van een jaar of 4/5. Ieder met een rieten mand op hun rug. De vrouw had een rieten schep en zij waren samen drollen van de Yakkoeien aan het verzamelen. Vakkundig werden die met de rieten schep achter in hun mandjes gedeponeerd. En we mochten foto's van dat kindje maken. En heel frappant ze maakte meteen een vrede teken met haar twee vingertjes. Zo willen ze hier bijna allemaal op de foto.

Nu zitten we al vroeg in een prachtig Tibetaans hotel (16 euro) Niet normaal die tegenstellingen in 1 dag. Maar zo leer ik hier alles in alle facetten kennen.

Beste mensen ik kom werkelijk ogen tekort. En wat de mensen betreft ze zwaaien en roepen al van ver als ze ons op de fiets aan zien komen. Vaak gaan bij de beklimmingen de duimen omhoog en ze toeteren vaak als groet of als aanmoediging.

HET WEER:
Idem. Super dus. Alleen vandaag handschoenen gekocht voor de komende dagen. Want om vier uur begint het hier aardig koud te worden en 's nachts daalt de temperatuur tot onder het vriespunt. In de restaurantjes brand de houtkachel of je krojgt bij je voeten een stoofpotje met gloeiende kooltjes. Maar tussen 10 en 4 uur stijgt de temperatuur tot zo'n 25/30 graden. Ook hierin grote verschillen.

Morgen gaan we naar het Sangzhanling klooster. Het is maar 12 km op en neer. Verder ga ik rustig aan doen want er wachten nog een pare zeer zware tochten door het schitterende hooggebergte. Ik moet vroeg vertrekken en dat betekent ook een paar uur flink kou lijden.

Ik schrijf nu heel vaak in de wij vorm maar morgen is dat voorbij. Wim en Yvonne zijn ondertussen 2 echte fietsvrienden geworde, die gaan met de bus naar Deqen, 140 km noordelijker. Ik zal ze gaan missen. De kopjes thee van Yvonne 's morgens bij het ontbijt, het samen delen van al dat moois en de droge humor van Wim.
Maar juist dat maakt een avontuur tot een echt avontuur.

Ik trek dan alleen verder met het motto:

"De wereld is als een spiegel; kijk er boos in dan kijkt hij boos terug; lach erna en hij lacht terug.

Voor nu leef en geniet en misschien schrijf ik vanavond nog een verhaal over het klooster want de koende zware etappes in het hooggebergte is er geen internet.

Piet