Een dag van de buitencategorie

Beste allemaal,

Dag 105, maandag 12 januari en weer een dag met Bauke en Wouter. En dat verveelt niet gauw moet ik zeggen. Vanmorgen om 4 uur wakker want er scharrelde een Possum rondom de tent en ik dag dat iemand iets met mijn fiets wilde. Maar om 5 uur eruit want we gingen met dolfijnen zwemmen. Tenminste als er dolfijnen waren en of ze interesse hadden om te "spelen".

De zeldzame Hector dolfijnen zijn kleine dolfijnen van ongeveer (en doe nu je armen maar uit elkaar). Zo groot dus.

Ze leven alleen op sommige plaatsen in NZ. Met negen stille wat slaperige mensen hezen wij ons in een wetsuit. Het was nog behoorlijk fris. Dan wat instructies en wat uitleg en daar gingen we dan op zoek naar de dolfijn(tjes). Me een snelle boot in de baai rondvaren en allemaal goed uitkijken. En ja hoor regelmatig zagen we dolfijnen maar zij waren op jacht naar voedsel en hadden geen trek om met een paar nieuwsgierige mensen te spelen.
De tijd verstreek en toen in een laatste poging in een vliegende vaart naar open zee gevaren. Daar was het water veel ruwer en daar houden de dolfijnen meer van. En ja hoor aar bleef een groep van ongeveer 7 tot 9 dolfijnen rond de boot hangen. Vlug het water in en dan maar hopen dat ze dihterbij zouden komen. En dat deden ze soms waren ze zo dichtbij dat je ze kon aanraken. Een super ervaring zeker als je daar met je dochter en schoonzoon deelgenoot van mag zijn.
Een ervaring van de buitencategorie.

Toen samen wat gegeten en om kwart over 11 wa de tent afgebroken en ingepakt en kon ik vertrekken voor een etappe van de buitencategorie. Meteen en hele steile klim over de Summit Road. Een alternatieve weg zonder verkeer en met meer dan mooie uitzichten. Maar ook 16 km langer en met hele steile begen. Wouter en Bauke snapten niet dat ik over die bergen kwam. Zij belden regelmatig waar ik was want zij zaten in een restaurant een spelletje te spelen en wat te eten.

Om iets over 3 uur had ik de bergen achterme gelaten en kon ik aan de afdaling beginnen. Maar voordat het zover was heb ik samen met Bauke en wouter Fish en Chips gegeten in dat restaurant boven op de top. Nu was het niet " he old man can it not a littles bit faster" maar was het vol bewondering dat het gelukt was.

Een prestatie dus van de buitencategorie.

Maar ik voelde mij sterk en had op de fiets bedacht at ik nog 70 km verder wilde rijden. Terug naar Christchurch. Dat zou voor de eerste keer een latertje worden. Minstens 8 uur. Maar ik had op het laatste moment nog met Cisca contact kunnen krijgen en gezegd dat ik langs zou komen. Cisca had gereageerd op het krantenartikel.
Maar ik wist niet of ze thuis was en of ik daar kon slapen. Dus ik vroeg aan Wouter en Bauke of zij bij haar langs wilden rijden op weg naar het noorden. Zij zouden mij bellen en jawel net voor ik Christchurch binnenreed kreeg ik een telefoontje van Bauke dat ik kon blijven slapen.
Bauke en Wouter gingen ondertussen verder naar het noorden. Ik kwam ongeveer om kwart over 8 bij Cisca aan.
Een ontmoeting van de buitencategorie mag ik wel zeggen. Wij hebben gezellig met haar zoon Miko samen heel lekker gegeten en hebben over van alles en nog wat gepraat. Een ontmoeting die ik niet snel zal vergeten. Om half elf naar bed en heb er heerlijk geslapen.

Beste allemaal het was in alle opzichten een dag van de buitencategorie en zeker als je bedenkt dat er onderweg ook nog de nodige duimen omhoog gestoken werden en er spontaan een vrouw uit de wagen stapte en mij wat lekkers gaf voor de prestatie waar ik mee bezig was. Het zijn de kleine dingen die je over de volgende berg heen helpen en dat bedoel ik vaak letterlijk en figuurlijk.
En ook de zon stond de hele dag weer hoog aan de heldere blauwe hemel.

Morgen blijf ik nog een dagje bij Cisca want we zijn nog lang niet uitgepraat.

Lieve allemaal een lieve groet vanuit Christchurch en leef en geniet.

Piet