Wat kan er veel gebeuren.
Door: Piet Lagarde.
Blijf op de hoogte en volg piet
28 Oktober 2018 | Zuid-Korea, Daegu
Wat kan er veel gebeuren.
Daegu, zaterdag 27, zondag 28 en maandag 29 oktober 2018
Rustig herfstweer en rond de 19 graden.
Beste allemaal,
Wat kan er veel gebeuren in een korte tijd. Precies vijf weken geleden vertrok ik uit Nederland om een paar weken in Zuid Korea te verblijven. Maar door het overlijden van de papa van Susan werden dat er vijf. Vijf weken heel intens deel genomen aan hun leven, aan hun tradities, hun gebruiken, hun intens verdriet.
Iedere bezoeker aan Zuid Korea zal in eerste instantie denken dat hij in een modern westers land terecht gekomen is. Nieuwe gebouwen, heel veel flats, moderne auto’s en vervoer, monorails, ondergrondse metro’s, fashion op straat, Starbucks. Etc. Etc. Maar in de huizen, in het dagelijkse leven proef je het echte Azië.
Respect, trots en delen zijn de drie woorden die ik vijf weken heb mogen ervaren. Een ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Een ervaring die het ook moeilijk zal maken om woensdagmorgen vroeg afscheid te moeten nemen van al deze warme unieke momenten. Maar deze gouden momenten zullen zeker gouden herinneringen worden zodat ze voor altijd opgeslagen blijven in mijn hart en mijn gedachten.
Nu volop bezig met het voorbereiden van het vervolg van onze reis. Australië. Twee jaar geleden de oostkust tot Melbourne en Tasmanië. Nu de westkust en het midden. Met als startpunt Melbourne. Als dat lukt want in verband met het seizoen en het weer weet je het maar nooit. We zijn namelijk nu drie weken later. Maar we zien wel hoe het gaat lopen.
Woensdagmorgen om 7 uur met de bus naar Seoul. Ongeveer vier uur in de bus. Daarna, om half vijf, vliegen we van Seoul naar Guangzhou. Duur is ongeveer 3.45 uur. Om 9 uur in de avond vliegen we naar Melbourne. Duur ongeveer 10.45 minuten. We komen daar donderdagmorgen om 9.40 uur aan. Meteen door naar de afleverplaats van onze minivan. Daarna gaan we naar een campingplaats in Melbourne om daar twee nachten te verblijven en alles zo te organiseren dat het makkelijk reizen is.
Tegelijk is het bijna 2 november. 13 jaar geleden en nog steeds zo vers, zo nabij dat Connepon overleden is. In het vorige verslag schreef ik over “het mooiste cadeau bij je geboorte”. Eerlijk dat iedereen dat “cadeau” krijgt. Oneerlijk is, dat het voor sommigen te snel komt. Ons verlangen was om samen oud te worden en samen te genieten van de kinderen en kleinkinderen maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Ik weet hoe het voelt om van het ene op het andere moment totaal gedesoriënteerd te zijn en wat dat met je doet. Proberen om je angst los te laten en te kiezen voor een nieuwe uitdaging is niet gemakkelijk geweest. Het is lang een interne strijd geweest. Maar door te kiezen voor een totaal andere omgeving is het gelukt om weer een nieuwe balans te vinden in het leven.
Want als je niet in beweging bent zul je ook nergens tegen aanlopen.
Nu zal het een paar dagen rustig zijn op mijn weblog. Ik hoop het volgende verslag vanuit Melbourne te kunnen schrijven.
“Every personal crisis is a chance. Allow them to be or to do something with it”.
“Elke persoonlijke crisis is een kans. Laat je kansen liggen of doe je er iets mee”.
Een extra warme groet vanuit Zuid Korea.
"Anyoung hi gaseyo Soth Korea". Tot ziens Zuid Korea.
Piet.
Daegu, zaterdag 27, zondag 28 en maandag 29 oktober 2018
Rustig herfstweer en rond de 19 graden.
Beste allemaal,
Wat kan er veel gebeuren in een korte tijd. Precies vijf weken geleden vertrok ik uit Nederland om een paar weken in Zuid Korea te verblijven. Maar door het overlijden van de papa van Susan werden dat er vijf. Vijf weken heel intens deel genomen aan hun leven, aan hun tradities, hun gebruiken, hun intens verdriet.
Iedere bezoeker aan Zuid Korea zal in eerste instantie denken dat hij in een modern westers land terecht gekomen is. Nieuwe gebouwen, heel veel flats, moderne auto’s en vervoer, monorails, ondergrondse metro’s, fashion op straat, Starbucks. Etc. Etc. Maar in de huizen, in het dagelijkse leven proef je het echte Azië.
Respect, trots en delen zijn de drie woorden die ik vijf weken heb mogen ervaren. Een ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Een ervaring die het ook moeilijk zal maken om woensdagmorgen vroeg afscheid te moeten nemen van al deze warme unieke momenten. Maar deze gouden momenten zullen zeker gouden herinneringen worden zodat ze voor altijd opgeslagen blijven in mijn hart en mijn gedachten.
Nu volop bezig met het voorbereiden van het vervolg van onze reis. Australië. Twee jaar geleden de oostkust tot Melbourne en Tasmanië. Nu de westkust en het midden. Met als startpunt Melbourne. Als dat lukt want in verband met het seizoen en het weer weet je het maar nooit. We zijn namelijk nu drie weken later. Maar we zien wel hoe het gaat lopen.
Woensdagmorgen om 7 uur met de bus naar Seoul. Ongeveer vier uur in de bus. Daarna, om half vijf, vliegen we van Seoul naar Guangzhou. Duur is ongeveer 3.45 uur. Om 9 uur in de avond vliegen we naar Melbourne. Duur ongeveer 10.45 minuten. We komen daar donderdagmorgen om 9.40 uur aan. Meteen door naar de afleverplaats van onze minivan. Daarna gaan we naar een campingplaats in Melbourne om daar twee nachten te verblijven en alles zo te organiseren dat het makkelijk reizen is.
Tegelijk is het bijna 2 november. 13 jaar geleden en nog steeds zo vers, zo nabij dat Connepon overleden is. In het vorige verslag schreef ik over “het mooiste cadeau bij je geboorte”. Eerlijk dat iedereen dat “cadeau” krijgt. Oneerlijk is, dat het voor sommigen te snel komt. Ons verlangen was om samen oud te worden en samen te genieten van de kinderen en kleinkinderen maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Ik weet hoe het voelt om van het ene op het andere moment totaal gedesoriënteerd te zijn en wat dat met je doet. Proberen om je angst los te laten en te kiezen voor een nieuwe uitdaging is niet gemakkelijk geweest. Het is lang een interne strijd geweest. Maar door te kiezen voor een totaal andere omgeving is het gelukt om weer een nieuwe balans te vinden in het leven.
Want als je niet in beweging bent zul je ook nergens tegen aanlopen.
Nu zal het een paar dagen rustig zijn op mijn weblog. Ik hoop het volgende verslag vanuit Melbourne te kunnen schrijven.
“Every personal crisis is a chance. Allow them to be or to do something with it”.
“Elke persoonlijke crisis is een kans. Laat je kansen liggen of doe je er iets mee”.
Een extra warme groet vanuit Zuid Korea.
"Anyoung hi gaseyo Soth Korea". Tot ziens Zuid Korea.
Piet.
-
29 Oktober 2018 - 00:31
Riek:
Ja, vele dingen zijn soms dubbel. Intens beleef je alles, zo ik lees. Susan en Piet, Tonnie en ik wensen jullie een fijne trip naar Australie. We zitten redelijk dicht bij elkaar, de komende weken. Zijn hier volop aan het genieten van de lentezon. Erg mooi, al dat groen in de lente. Groetjes van de zussen van Tonnie. Wij genieten hier volop. Goede reis en uitkijken. Ik -
29 Oktober 2018 - 16:29
Hanyu:
Lieve broer, ik dacht er straks nog aan dat het alweer zolang geleden is waar ook in de familie de tijd even stilstond. Voor jullie als gezin veranderd dan alles.
Gisteren toen Sjoerd Madelon Djuna en Nina op de koffie zijn geweest hebben we het er nog over gehad. Ze waren hier in de buurt op vakantie een paar dagen.
Vergeten doen we haar nooit en we zijn ook trots hoe jullie met haar veel te vroege afscheid zijn omgegaan.
We wensen Susan en jou een heel fijne reis toe na een heftig begin nu hopelijk toch nog een mooie tijd samen.
Hanny Herman en keetje. -
04 November 2018 - 11:24
Corrie Van Baast:
Hallo Piet en Susan,
Een mooi verslag heb je geschreven: Verdriet, respect, trots, delen, wat ook op Connie betrekking had.
Crisis, angst, strijd en nieuwe balans wat ook op velen van ons betrekking heeft.
Dan de nieuwe vakantie in Australië. Wat een prachtig land. Een mooie tijd gewenst, samen.
Groeten van Corrie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
