Drie maal adembenemend!!!

Drie maal adembenemend.

Puno, zaterdag 24 augustus 2013

Beste allemaal,

Allereerst ga ik mijn familie een heerlijke en gezellige familiedag wensen. Hopelijk werkt het meer mee. Helaas moet ik dit jaar weer verstek laten gaan en ik was nog wel aan de beurt om het te organiseren. Gelukkig hebben Bauke en Wouter de organisatie nu op zich genomen.
Ook ben ik benieuwd hoe de ballonvaart met Sjoerd, Madelon en Bauke en Wouter bevallen is en of het weer goed genoeg was zodat de tocht door kon gaan.

Vandaag drie maal adembenemend, maar om drie verschillende redenen. Wij zitten hier op bijna 4000 meter aan de oever van het Titicaca meer. Het is meer is groter dan de provincie Utrecht en het is het op een na hoogste bevaarbare meer in de wereld.
Als je even te vlug trappen oploopt of je gewoon te veel of te snel inspant dan wordt meteen je adem ontnomen en sta je een paar minuten uit te rusten. Wij hebben het hoogte verschil rustig via Lima en Arequipa opgebouwd. Maar mensen die hier meteen naar toe vliegen moeten extra voorzichtig zijn voor de hoogteziekte. En die kan heel ernstig zijn. Wij merken het nog steeds. Dus veel, heel veel drinken is het advies. Ook cocathee en coca snoepjes helpen.
Maar het beste is om alles heel rustig aan te doen.

Het tweede adembenemende wat we vandaag te zien kregen waren de drijvende dorpen. Ruim zeventien families die allemaal apart maar bij elkaar op rieten eilanden wonen. Echt ongelooflijk. De families leven van visvangst, jacht, eieren van vogels uithalen en van het toerisme.
Ik heb al wel meer drijvende dorpen gezien maar dan dreven die op bamboestokken, tempex blokken of tonnen maar hier leven de mensen op drijvend riet. Drie meter dik. Maar de plaats waar ze dreven was twintig meter diep. Wij, en vele toeristen, konden van dichtbij vandaag meemaken hoe deze 2000 leden van de Uros familie nu en in het verleden leefden. Riet is alles voor hun. Hun huizen, hun boten, hun stookgerei, hun souvenirs en riet wordt ook veel verwerkt in eten.
De drie meter dikke rietmat is allereerst opgebouwd uit rietplaggen die met elkaar verbonden worden en daarop komen kruislings lagen riet. Elk jaar moet het riet opgehoogd worden want de onderste lagen rotten op den duur weg. Het lopen op het riet is als lopen op een trampoline. Op elk eiland woont een familie met een soort stamhoofd. Op het drijvende rieteiland staan de rieten hutjes en wordt er buiten gekookt. Ook heeft elk eiland een eigen uitkijktoren om met de andere families te communiceren. De bootjes zijn ook van riet gemaakt. Ik hoop de komende dagen foto's te laten zien die het een en ander verduidelijken. Het is een kleurrijk geheel. Vooral de vrouwen en kinderen zien er zeer kleurrijk uit. Meestal lopen zijn blootsvoets op de rieten matten en dragen ze vier tot vijf lagen rokken. Het is er vooral 's nachts ijzig koud. De families trouwen met elkaar want trouwen met iemand van het vaste land is bijna ondoenlijk. Zij kunnen zich meestal niet handhaven in deze drijvende huizen.
Maar natuurlijk komen hier ook veranderingen in. Wij zagen watertanken, golfplaten daken of golfplaten huizen en zelfs televisieschotels.
Na een uitleg van een uur konden we uiteraard foto's maken en souvenirs kopen en daarna gingen we met een rieten boot naar een ander eiland om daarna weer met een motorboot voor zo'n 25 mensen drie verder te varen naar het eiland Taquile. De bewoners leefden en leven nog vooral van de landbouw. Maar ook hier wordt toerisme een steeds grotere bron van inkomsten. De prachtige pre Inca's en Ica's terrassen zijn nog volop in bedrijf.
De inwoners helpen elkaar gratis. En ook wegen en scholen worden gezamenlijk gebouwd. Zij kennen geen salaris.
Helaas begon het te regenen en te waaien en werd het ijzig koud. Niemand had er met de kleding op geregend en dus liep iedereen over het eiland te klappertanden. Wij kregen nog net voor de regen een lunch met rijst en zelf gevangen vis die vooraf gegaan werd door een heerlijke groentesoep. Na afloop werden we nog getrakteerd op dans en gezang. Natuurlijk gingen de kinderen daarna met de pet rond. Ook bij de toiletten staan kinderen met een rol toiletpapier en kun je voor 1 sol naar de eenvoudige toilet.

Wij moesten daarna door de regen naar de andere kant van het eiland want het water was te ruw op de aanlegsteiger waar we binnen gevaren waren. Koud en wel begonnen we aan de drie uur durende overtocht.
En dat was de derde keer dat onze adem ontnomen werd. De golven sloegen over het bootje en vijf van de vijfentwintig mensen aan boord werden zeeziek. In het begin brak het zweet je uit maar alles went en kwamen we allemaal rond vijf uur in de haven van Puno aan. Met een busje werd iedereen in hun hostel afgezet.
Maar daar kun je je ook niet opwarmen want de meesten huizen en restaurants kennen geen verwarming. Dus dan maar een hete douche.
Beste mensen ik zou nog veel meer kunnen vertellen maar dan zou het verhaal veel te lang worden. Hoop de komende dagen foto's te kunnen plaatsen van de adembenemende dag.

Morgenvroeg vertrekken we 7 uur in de morgen naar Bolivia. Hopelijk werkt internet daar ook. Het is er veel armer dan in Peru. Wij zijn in ieder geval benieuwd hoe ons dit. Nieuwe land weer gaat bevallen. Dus het volgende verslag komt uit Copacabana aan het Titicaca meer.

Voor nu een warme groet van ons en leef en geniet van de momenten.

Piet