Als op een vliegveld!!!

Huacachina, donderdag, 15 augustus 2013

Beste allemaal,

Onze reis is voor ons gevoel echt begonnen. Vanmorgen op tijd op, ontbijt, rugzak pakken en met de taxi een half uur rijden naar het busstation. Als taxichauffeur moet je hier niet bang zijn of twijfelen. Gewoon brutaal zijn want anders doe je over dezelfde rit het dubbele.
Wij proberen altijd te rijden met "Cruz Del Sur". Wat duurder maar je weet dan ook zeker dat je een goede bus hebt. Ook de controle is als op een vliegveld. Bagage inchecken, paspoortcontrole, controle van je handbagage en je wordt gefouilleerd. Ook neemt men in de bus nog een pasfoto van je voor het geval er iets gebeurt. Om 10 uur precies vertrekken we en om precies drie uur komen we in Ica aan. De weg hebben we vorig jaar ook gereden toen we naar Cuzco gingen maar dat was de nachtbus. Het is een lange asfaltweg door de woestijn met soms kilometers lang geen enkele boom. Zand en nog eens zand met aan de rechterkant de Pacific Ocean. Woestijn en zee schijnen hier heel goed samen te kunnen.
Ook al hebben we al heel wat gezien op onze reizen, het blijft fascinerend hoe mensen kunnen leven en overleven. Alleen als er water is, verandert de woestijn in een groene oase. Wijngaarden en sinaasappelgaarden en zelfs asperges zien we dan. Maar dan volgt al snel de droge woestijn en leven de mensen in grote armoede en zonder water en stroom. Ook probeert men langs de kust resorts te bouwen. Maar wat een tegenstelling moet dat hier voor de bewoners zijn.
Ook bijzonder zijn de vele lage lange open schuren. Eerst denken we dat het een soort kassen zijn maar dan zien we dat het hele grote kippenkooien zijn. De meeste zijn leeg maar er zijn er ook die hutje mutje gevuld zijn met kippen. Ook zie je veel woningen die vervallen en verlaten zijn.
Er is hier geen vuilnisophaaldienst want alle vuilnis, vooral plastic, waait overal rond of heeft zich verzameld in het struikgewas. Ook zie je vele plekken waar het vuilnis zomaar verbrand wordt,
Op een gegeven moment beginnen ook de kleine "huisjes" vlak langs de kant van de weg op te vallen. Het zijn kleine monumentjes die aangeven dat er iemand verongelukt is. Vaak met een deurtje en een kruis erop en soms persoonlijke dingen in het kleine witte huisje.
Het zijn er geen tientallen maar honderden mensen moeten hier verongelukt zijn. Wij denken dat er veel en veel te hard gereden wordt EN 's avonds moet het er hier pikkedonker zijn. Geen lantaarnpaal te bekennen.

Na vijf uur rijden komen we in Ica aan en worden meteen aangesproken door taxichauffeurs. Huacachina ligt een kwartiertje rijden middenin de woestijn. Het is een nederzetting die erg populair is bij jonge mensen. Vooral zandsurfen en sandboarden is erg populair. Ook met een grote buggy een tour door de woestijn maken zien de meeste wel zitten. Het plaatsje is gebouwd rondom een lagoon. Eigenlijk een grote plas groene smurrie met daaromheen de werkelijk imposant hoge zandduinen. Rondom de lagoon liggen de restaurants en hostels. Maar het geheel ziet er behoorlijk verwaarloosd uit. En ook hier weet men de vuilnisbak niet te vinden.
Wij gaan het stadje wat verkennen en eten wat op een terrasje. Het is er heel vroeg pikkedonker en het koelt ontzettend snel af. Wij gaan hier drie nachten verblijven en van hieruit gaan we de omgeving verkennen.
Wij gaan ook meteen naar een van de vele reisbureautjes en regelen voor morgen een tocht naar Islas Ballastas wat ook wel " Galapagos voor de armen" genoemd wordt. Zijn benieuwd wat we te zien krijgen.

Nu stop ik met schrijven want morgenvroeg worden we al om half zeven opgehaald bij ons hostel.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de momenten.

Piet.