Een topprestatie al zeg ik het zelf. A big record

Kalaw, donderdag 9 december 2010

Dear everybody,
Today the hardest day in Burma. 96 km. The first 60 very Hilly and than 30 km just steep up to 1320 m higher Kalaw. Very steep and 30 kg luggage and very very bad roads. But I did it and I was proud on my bike and myself. In the evening dinner with to people from Australia and than in bed because tomorrow I go u to Inle Lake.
For you already the best wishes with Christmas.

How is it with your knee dear Cynthia?
I hope that Geoff spoiled you a little.

Big hug for you all.

Live and enjoy the days.

Piet


Beste allemaal,

Ik ga het nog een keer proberen. Zojuist met de fiets de spits in Mandalay ingeweest. En dat moet je lef hebben, maar daar schrijf ik nog wel en keertje over. Maar ik wilde want dat had ik beloofd, Hlaing Pwa gaan bezoeken. Misschien je het verslag van d eerste dag nog, de man die de hele dag bij mij meegefietst heeft en mij met de nonnen in contact bracht. Maar helaas was hij niet thuis maar ik werd door de hele familie hartelijk ontvangen en moest meteen mee blijven eten. Maar daarover later meer want morgenvroeg moest ik wer terugkomen.

Vandaag naar Kalaw, 96 loodzware kilometers. Zeer slecht wegdek en 6o km heuvels maar de laatste 30 km alleen maar stijgen. En hoe? In de boeken adviseerde men de bus of nog beter de trein te nemen want deze tocht was alleen te doen voor getrainde mensen. Maar ik heb het niet op bussen en treinen, ik vertrouw op mijn trouwe vriend de Koga.
Dus om 5 uur op. Miss Nu Nu kwam nog even kijken of ik al wakker was enales klaargemaakt en miss Nu NU had een goed ontbijt klaargemaakt en om kwart over 6 was het licht genoeg om mij de weg op te wagen. Een hele dikke knuffel van Miss Nu Nu en ik kon er tegen aan.
Kalaw ligt op 1320 meter hoogte. De weg was in het begin nog redelijk en kon ik nog goed rondkijken. Pottenbakkerijtjes, stalletjes, restaurantjes, een Nathouse een Natshrine waar men auto's kon laten zegenen. Via Pyanangazu en Yin Mar Bin en talloze bamboe hutjes met rieten dagen kwam ik om 12 uur aan bij het begin van de klim.
30 km klimmen met een gemiddelde van 6 a 7 km per uur (30 kg bagage niet vergeten). Dat moest voor het donker worden gaan lukken.
Klimmen tot je bijna uit je voegen barstte. Ik maar mijn Koga ook. Vooral in de haarspeldbochten was de weg totaal aan stukken gereden. Dan slingerde je van links naar rechts over de weg om overeind te blijven. Maar klimmen is een bepaald ritme van je adem proberen te krijgen maar ook dat lukte hier niet.
Want zware vrachtwagens volgeladen met stenen, teakhouten boomstammen en bussen vol met mensen en goedern zochten ook kreunend en steunend hun weg naar boven. Vooral de uitlaatgassen als ze stapvoets mij voorbijreden deden mij telkens naar adem snakken.
Maar de duimen van de mensen gingen omhoog en ik werd van alle kanten met geroep en getoeter aangemoedigd.
Wat je op zo'n dag zeker niet moet vergeten is vaak te eten. Fruit , noodle soep, koude kip, rijst en ga zo maar door. En liters water natuurlijk.
En beste mensen om klokslag half 4 stapte ik o zo blij af voor "Golden Lilly's Guesthouse. Vol ongeloof staarden de andere gasten mij aan toen ze hoorden dat ik met al die bagage van Thazi afkwam.
Ik kreeg een fijn en na een koude douche en een uurtje rustten was ik eigenlijk wer klaar voor de volgende tocht.
Maar eerst een rstaurantje opgezocht en wie kwam ik in het donker op zoek naar dat restaurantje tegen. Doris en John uit Australie die ik eerder in Bagan ontmoet had.
Zij vonden het wel leuk om samen te eten en dat deden wij in het restaurant " De Zeven Sisters".
Het werd een superavond.
Om 9 uur kroop ik de wol onder want hier hoog in de bergen is het 's avonds aanzienlijk frisser.

Beste mensen het was vandaag een topprestatie al zeg ik het zelf maar deze dag gaf mij veel voldoening maar dan wel op een iets andere manier.

Leef en geniet van de momenten ook al krijg je een walm uitlatgassen over je heen.

Piet