Een wonderlijke start op de fiets.

Sagaing, woensdag 1 december 2010

Dear everyone,

Yes I am on my bike on the way to Saigaing. And what a special day with 2 very exiting moments. First I met a Burmees after 500 meter who cycling the whole day beside me and he knew ecerything and took me to many nice places. Also the second meeting was great with the nuns and special with Buddhist nun MaVerapali. We pray together and talk a lot about their country.
Also impressive were the 8000 monks and nuns who lived in mare than 700 monasteries and the hunderd and hunderd stupa's on the hills by Sagaing special by sunset.

It is a pitty that the pictures cannot show you what I want to tell because the computers are very slow.But they come later.

Big hug and live and enjoy the days.

Piet



Beste allemaal,

Na mijn vlucht naar Yangon en de treinreis naar Mandalay volgt hier het begin van mijn echte fietsavontuur. In Mandalay zat ik 's morgens met mijn fietstenue achter de computer en toen begon voor mij het echte avontuur. Altijd een beetje gespannen om in een grote stad het verkeer in te gaan en de weg te zoeken naar mijn eerstvolgende bestemming. Via Amarapura naar Sagaing. de eerste dag rustig beginnen. 25 kilometer. Maar mijn eerste dag kreeg een onverwachte wonderlijke wending. Na een 500 meter gefietst te hebben stopte ik even op een kruispunt om te kijken welke wegnummer ik moest hebben om rechtsaf te slaan. De wegen hebben hier namelijk alleen maar nummers. Ik moest 35 street hebben. Maar om 35 te ontdekken tussen al die Birmeese tekens dat is even wennen. Meteen toen ik stilstond kwam er een jongeman op mij af en vroeg waar ik heen ging. Naar Sagaing zei ik. Wacht een minuutje zei hij en na een minuut kwam hij naar buiten met een fiets en helm en hij zei dat hij mij wel een eind op weg zou helpen. Nou Hlaing Pwa is de hele dag bij mij gebleven. Hij sprak uitstekend Engels en kende werkelijk iedereen. En hij sprak even met de mensen en werkelijk overal kon ik naar binnen. Hij legde mij van alles uit over het leven van alle dag en over zijn leven. Ik ging met hem naar de weverijen en kreeg prive uitleg van de baas. Maar eerst kwamen wij langs de Ayeyarwady rivier waar de gezinnen werkelijk onder erbarmelijke omstandigheden leven. Wat gekocht voor de vele kinderen. Maar dat werd geen succes omdat toen ze zagen dat ik de kinderen wat gaf er binnen 10 seconden 100 kinderen om mijn fiets stonden die natuurlijk allemaal wel iets lekkers wilden. Na een kwartier weer verder en wij gingen bij verschillenede weverijen kijken.
Overal mocht ik komen want Hlain Pwa kende werkelijk iedereen.Verder naar de monniken die om 10 uur gaan lunchen. In het Mahaganda klooster is het echt indrukwekkend om te zien hoe zo'n duizend monniken in hun prachtige rood bruine gewaden samen aan lange tafels eten zonder ook maar enig geluid. Als zij klaar zijn nemen zij hun rijstkom mee en gaan in een lange rij terug naar hun bezigheden.
Dan wer verder naar U Bein bridge. 1,2 kilometer over het Taungthaman meer. De brug is van het onverwoestbare en werld beromde Birma teakhout. De langste over de hele werle. Je mag er niet over rijden alleen eroverheen wandelen. En dat heb ik gedaan terwijl Hlaing Pwa op een terrasje wat bleef drinken.
En dan weer verder en in Sagain zag ik nonnen lopen in hun prachtige roze gewaden. En toen ik ook gezang hoorde wilde ik graag naar hun toe. En dat werd de tweede wonderlijke ontmoeting. Want Hlaing kende ook de moeder overste en hij klopte aan bij het klooster en wij mochten binnen komen. Natuurlijk altijd de schoenen en sokken uit. En binnen een half uur kwamen een 15 tal nonnen binnen en gingen allemaal op matjes zitten. Ik kreeg eten en drinken en non Ma Verapali kon erg goed Engels. Ik alles vertellen en vragen en na een uurtje wilden zij weten aan wie ik dacht en voor wie zij zouden willen bidden. Het zijn Boeddhistische nonnen en voor ik het wist zatten wij allemaal voor een prachtig Bouddhabeeld op een matje te mediteren en begonnen de nonnen een half uur te zingen voor mijn Connepon en zij hoopten dat zij ooit haar kleinkindern jasper en Djuna nog zou zien.
Zeer indrukwekkend en mijn fotootjes, Bauke kwamen ontzettend van pas. Eigenlijk mochten zij die niet zien maar ik deed zo spontaan dat Moeder overste ook moest lachn en de foto's gingen van non naar non.
Daarna nam nnon Ma Verapali mij mee waar nog nooit een man mee naar binnen was geweest en mocht ik op een eeuwen oude troon zitten. Niet langer dan en minuut maar dat was echt heel indrukwekkend.
Ook heel bijzonder was dat ik naar een schooltje mocht met hele jonge nonnen die voordeden hoe ongelooflijk vlug zij de gebedeb konden opzeggen. Daarna nog een tijdje metnon Ma Verapali over de politiek gepraat en over Suu Syi. Zij had 2 weken geleden in hetzelfde klooster op hetzelfde matje waar ik op zat ook gemediteerd.
Non Ma nodigde mij zelfs uit om met haar te praten als zij weer zou komen.
Non Ma en ik beloofden elkaar om in contact te blijven en omdat zij allerlei contacten had met scholen en zeer arme gezinnen heb ik afgesproken haar te helpem met het geld dat ik van velen van jullie voordat ik vertrok gekregen heb. Ik ben daar blij mee omdat ik weet dat het geld zo goed besteed gaat worden.

Beste mensen eigenlijk was het teveel voor een dag en vol indrukken en een innig afscheid van alle nuns gingen wij verder de Sagain Hill beklimmen naar de tempel bovenop de heuvel. Een korte maar heftige klim met een stijgingspercentage van 10 tot 20 % maar het lukte want de bagage had ik inmiddels achtergelaten in Happy Hotel. In de duisternis terug naar het hotel en samen nog wat gegeten en daarna ging Hlaing Pwa weer met de bus terug naar Mandalay.
In Sagaing en omgeving leven ongeveer 8000 monniken en nonnen in meer dan 700 kloosters.
Wat ook indrukwekkend is en was de honderden gouden stupa's op de heuvelruggen te zien.

Beste mensen ik weet dat het misschien wel een telang verhaal is geworden maar ik doe dit ook voor het maken van de verhalende fotoboeken.En natuurlijk wil ik later alles aan mijn Djuna en Jasper vertellen zodat ik hoop dat zij zo enthousiast worden dat zij mijn reizen nog een keertje nadoen.


Die avond heb ik weinig geslapen en ik wil Nun Ma Verapali en Hlaing Pwa heel hartelijk danken voor deze overweldigende dag. Hlaing Pwa ga een dezer dagen zoals beloofd nog opzoeken in zijn restaurant.

Verder wil ik Lara, Joke, Coby feliciteren en speciaal An nog met terugwerkende kracht sterkte wensen want haar Cees zou 15 december jarig geweest zin.

Leef en geniet van de momenten ook al moet je deze keer wat teveel lezen. De foto's zouden het verhaal nog meer kunnen ondersteunen maar dat komt later nog wel.

Een warme knuffel voor iedereen.

Piet