Een heel ander onverwacht begin van mijn reis.
Door: Piet Lagarde
Blijf op de hoogte en volg piet
28 September 2018 | Zuid-Korea, Daegu
Daegu, dinsdag 25, woensdag 26, donderdag 27 en vrijdag 28 september 2018
Half bewolkt en rond de 23 graden.
Een heel onverwacht ander begin van mijn reis.
Beste allemaal,
Zondagmorgen stond alles al klaar. De grote rugzak, de kleine rugzak met de fotocamera. Voor mijn gevoel was alles geregeld om aan de reis te beginnen. Vandaag zou ik lunchen bij mijn dochter Bauke want Wouter was jarig. Een mooier afscheid nemen kon eigenlijk niet. Morgen, maandag, zou Rita mij om half vier naar het station brengen en dan kon het weer gaan beginnen.
Maar rond half twee een telefoontje uit Zuid Korea van Susan en meteen wist ik dat er iets niet in orde was. Haar papa was heel plotseling overleden. Ze zaten met mama en haar vier zusters in het ziekenhuis.
In twee minuten wist ik dat de gehele reis een heel andere reis zou worden. Naar huis gegaan en gekeken hoe ik de inhoud van mijn rugzak moest aanpassen. In ieder geval andere kleding meenemen. Dat werd dus passen en meten want ik zat al aan mijn maximum bagage. En natuurlijk speel je met de vraag of de rest of de reis door kan gaan.
Dinsdag,25 september 2018
Met een heel ander gevoel en een hoofd vol gedachten stap ik, na een vlucht van rond de 11 uur, rond half drie in de middag uit in Seoul. Het is daar zeven uur later. Susan zou me daar op staan wachten maar dan kon natuurlijk niet. Ze had me gelukkig met whatsapp wat tips gegeven. Geld wisselen in Koreaanse won. Het busstation zoeken en een kaartje kopen naar de woonplaats van Susan, Daegu. Vijf uur met de bus. Ondanks dat ik geen woord Koreaans ken, viel dat allemaal mee want alles is perfect georganiseerd in Korea en de mensen zijn super vriendelijk en behulpzaam. Meestal probeerde ik jonge mensen aan te spreken omdat zij meestal een paar woorden engels kunnen.
In Zuid Korea was het juist Thanksgiving day tijdens volle maan. De mensen hier zijn dan een paar dagen vrij en de hele families zijn dan bij elkaar. De kinderen en kleinkinderen bezoeken dan papa en mama en opa en oma en slapen en eten daar allemaal samen. Altijd super gezellig.
Maar nu niet naar hun huis maar rechtstreeks naar het ziekenhuis. Susan en familie zijn Boeddhist en dan zijn er heel andere gewoontes rondom een begrafenis.
De meeste jongeren hier hebben naast hun echte naam ook nog een engelse voornaam gekozen. Gewoon praktisch omdat hun echte naam voor buitenlanders moeilijk uit te spreken en te onthouden is.
Omdat het hele huis vol met familie zou zijn en daar ook bleef slapen zou ik enkele dagen vlakbij in een hotel verblijven en als de hele familie weer vertrokken was zou ik bij de ouders van Susan blijven tot het vertrek op 10 oktober naar Australië.
Om acht uur kwam ik op het station aan en daar stonden na 55 uur reizen, twee kleinkinderen, Amber en Ju, me op te wachten. Zij hadden een zwart pak en een witte blouse met zwarte stropdas bij zich. De officiële kleding voor de begrafenis. In het hotel een douche genomen en mij omgekleed en daarna met hen naar het ziekenhuis.
Hier is het de gewoonte om een ruimte naast het ziekenhuis af te huren en daar met de hele familie te verblijven tot en met de begrafenis. Zij waren hier al vanaf zondagavond allemaal bij elkaar. Zij slapen en eten hier en gaan niet naar huis. Ze hebben allemaal zwarte kleding aan.
Tijdens deze dagen bezoeken ook vrienden en kennissen de familie. Er is een ruimte met een grote foto van de overledene temidden van een zee van witte en gele bloemen en een tafel met een overvloed van fruit en eten.
De hele nacht werd er gewaakt, samen gegeten en wierook stokjes geplaatst. Tussendoor sliep iedereen op de vloer.
Woensdag 26 september.
Vandaag zou de crematie plaatsvinden. Ik werd vanaf de eerste minuut overal bij betrokken. Heb aan alle rituelen mogen meedoen. Zelfs de kist meegedragen naar de crematieplaats. Alles neemt veel tijd in beslag ook omdat de afstanden in zo’n grote stad de nodige tijd vergen.
Zonder in details te treden kan ik zeggen dat het geheel indrukwekkend mooi was.
Na de crematie, wat allemaal in een speciale ruimte op een scherm te volgen was, kreeg je de as van de overledene mee.
Daarna ging iedereen met de bus naar een indrukwekkend grote en mooie begraafplaats tussen de bergen. Hier werd naast het graf een tafel ingericht en werd gedekt met het lievelingsmaal van de overledene. Met fruit, vis en drank. Alles tot in de puntjes verzorgd. Hier hebben we op indrukwekkende wijze afscheid genomen van de papa van Susan.
Donderdag 27 september
Vandaag naar het huis van Susan waar iedereen weer samenkwam. Van hieruit probeert iedereen heel langzaamaan de draad weer op te pakken. Sommige kleinkinderen moesten weer naar school. Samen zijn we ‘s avonds uit eten gegaan.
Vrijdag 28 september
Samen met de familie in hun huis ontbeten. Daarna rond half 11 weer anderhalf uur rijden naar die indrukwekkende begraafplaats in de bergen.
De wagens volgeladen met eten en kleden. Hier bij het graf van opa een hele tafel ingericht en zittend op de kleden samen gegeten. Daarna in een indrukwekkende ceremonie afscheid genomen van opa.
Daarna weer samen naar huis en hier weer samen lachen en huilen en verhalen uitwisselen.
Nu is het zaterdagmorgen en zit ik hier twaalf hoog vanuit de hotelkamer, kijkend over de stad en de omliggende bergen, dit verslag te schrijven.
Dadelijk weer naar het huis van Susan waar iedereen weer langzaamaan aan het werk moet gaan denken.
Morgen uitchecken en dan verblijf ik bij de familie en gaan we “rustig” bekijken hoe we de reis verder in gaan delen. Een ding is al zeker dat we de reis naar Australië wat uitstellen omdat er nog zoveel geregeld moet worden. Dus de komende dagen proberen we dat eerst te regelen en ook de autohuur in Australië zal aangepast moeten worden.
Beste allemaal, zo zie je wat één telefoontje teweeg kan brengen maar zou Conny zeggen:
“De wereld draait door en dat hoort ook zo”.
Dus leef en geniet van de momenten die er echt toe doen.
Een warme groet,
Piet.
Half bewolkt en rond de 23 graden.
Een heel onverwacht ander begin van mijn reis.
Beste allemaal,
Zondagmorgen stond alles al klaar. De grote rugzak, de kleine rugzak met de fotocamera. Voor mijn gevoel was alles geregeld om aan de reis te beginnen. Vandaag zou ik lunchen bij mijn dochter Bauke want Wouter was jarig. Een mooier afscheid nemen kon eigenlijk niet. Morgen, maandag, zou Rita mij om half vier naar het station brengen en dan kon het weer gaan beginnen.
Maar rond half twee een telefoontje uit Zuid Korea van Susan en meteen wist ik dat er iets niet in orde was. Haar papa was heel plotseling overleden. Ze zaten met mama en haar vier zusters in het ziekenhuis.
In twee minuten wist ik dat de gehele reis een heel andere reis zou worden. Naar huis gegaan en gekeken hoe ik de inhoud van mijn rugzak moest aanpassen. In ieder geval andere kleding meenemen. Dat werd dus passen en meten want ik zat al aan mijn maximum bagage. En natuurlijk speel je met de vraag of de rest of de reis door kan gaan.
Dinsdag,25 september 2018
Met een heel ander gevoel en een hoofd vol gedachten stap ik, na een vlucht van rond de 11 uur, rond half drie in de middag uit in Seoul. Het is daar zeven uur later. Susan zou me daar op staan wachten maar dan kon natuurlijk niet. Ze had me gelukkig met whatsapp wat tips gegeven. Geld wisselen in Koreaanse won. Het busstation zoeken en een kaartje kopen naar de woonplaats van Susan, Daegu. Vijf uur met de bus. Ondanks dat ik geen woord Koreaans ken, viel dat allemaal mee want alles is perfect georganiseerd in Korea en de mensen zijn super vriendelijk en behulpzaam. Meestal probeerde ik jonge mensen aan te spreken omdat zij meestal een paar woorden engels kunnen.
In Zuid Korea was het juist Thanksgiving day tijdens volle maan. De mensen hier zijn dan een paar dagen vrij en de hele families zijn dan bij elkaar. De kinderen en kleinkinderen bezoeken dan papa en mama en opa en oma en slapen en eten daar allemaal samen. Altijd super gezellig.
Maar nu niet naar hun huis maar rechtstreeks naar het ziekenhuis. Susan en familie zijn Boeddhist en dan zijn er heel andere gewoontes rondom een begrafenis.
De meeste jongeren hier hebben naast hun echte naam ook nog een engelse voornaam gekozen. Gewoon praktisch omdat hun echte naam voor buitenlanders moeilijk uit te spreken en te onthouden is.
Omdat het hele huis vol met familie zou zijn en daar ook bleef slapen zou ik enkele dagen vlakbij in een hotel verblijven en als de hele familie weer vertrokken was zou ik bij de ouders van Susan blijven tot het vertrek op 10 oktober naar Australië.
Om acht uur kwam ik op het station aan en daar stonden na 55 uur reizen, twee kleinkinderen, Amber en Ju, me op te wachten. Zij hadden een zwart pak en een witte blouse met zwarte stropdas bij zich. De officiële kleding voor de begrafenis. In het hotel een douche genomen en mij omgekleed en daarna met hen naar het ziekenhuis.
Hier is het de gewoonte om een ruimte naast het ziekenhuis af te huren en daar met de hele familie te verblijven tot en met de begrafenis. Zij waren hier al vanaf zondagavond allemaal bij elkaar. Zij slapen en eten hier en gaan niet naar huis. Ze hebben allemaal zwarte kleding aan.
Tijdens deze dagen bezoeken ook vrienden en kennissen de familie. Er is een ruimte met een grote foto van de overledene temidden van een zee van witte en gele bloemen en een tafel met een overvloed van fruit en eten.
De hele nacht werd er gewaakt, samen gegeten en wierook stokjes geplaatst. Tussendoor sliep iedereen op de vloer.
Woensdag 26 september.
Vandaag zou de crematie plaatsvinden. Ik werd vanaf de eerste minuut overal bij betrokken. Heb aan alle rituelen mogen meedoen. Zelfs de kist meegedragen naar de crematieplaats. Alles neemt veel tijd in beslag ook omdat de afstanden in zo’n grote stad de nodige tijd vergen.
Zonder in details te treden kan ik zeggen dat het geheel indrukwekkend mooi was.
Na de crematie, wat allemaal in een speciale ruimte op een scherm te volgen was, kreeg je de as van de overledene mee.
Daarna ging iedereen met de bus naar een indrukwekkend grote en mooie begraafplaats tussen de bergen. Hier werd naast het graf een tafel ingericht en werd gedekt met het lievelingsmaal van de overledene. Met fruit, vis en drank. Alles tot in de puntjes verzorgd. Hier hebben we op indrukwekkende wijze afscheid genomen van de papa van Susan.
Donderdag 27 september
Vandaag naar het huis van Susan waar iedereen weer samenkwam. Van hieruit probeert iedereen heel langzaamaan de draad weer op te pakken. Sommige kleinkinderen moesten weer naar school. Samen zijn we ‘s avonds uit eten gegaan.
Vrijdag 28 september
Samen met de familie in hun huis ontbeten. Daarna rond half 11 weer anderhalf uur rijden naar die indrukwekkende begraafplaats in de bergen.
De wagens volgeladen met eten en kleden. Hier bij het graf van opa een hele tafel ingericht en zittend op de kleden samen gegeten. Daarna in een indrukwekkende ceremonie afscheid genomen van opa.
Daarna weer samen naar huis en hier weer samen lachen en huilen en verhalen uitwisselen.
Nu is het zaterdagmorgen en zit ik hier twaalf hoog vanuit de hotelkamer, kijkend over de stad en de omliggende bergen, dit verslag te schrijven.
Dadelijk weer naar het huis van Susan waar iedereen weer langzaamaan aan het werk moet gaan denken.
Morgen uitchecken en dan verblijf ik bij de familie en gaan we “rustig” bekijken hoe we de reis verder in gaan delen. Een ding is al zeker dat we de reis naar Australië wat uitstellen omdat er nog zoveel geregeld moet worden. Dus de komende dagen proberen we dat eerst te regelen en ook de autohuur in Australië zal aangepast moeten worden.
Beste allemaal, zo zie je wat één telefoontje teweeg kan brengen maar zou Conny zeggen:
“De wereld draait door en dat hoort ook zo”.
Dus leef en geniet van de momenten die er echt toe doen.
Een warme groet,
Piet.
-
29 September 2018 - 03:57
Coby Lagarde:
Lieve Piet en Suzan wat een indrukwekkend verhaal en mooie verwoord Piet.
Heel veel sterkte dikke knuffel -
29 September 2018 - 04:51
Wim Van Den Bersselaar:
Susan en Piet van harte gecondoleerd en veel sterkte toegewenst. -
29 September 2018 - 07:41
Claartje:
gecondoleerd, Susan en Piet.
wat een bijzondere gebeurtenis om mee te maken en wat fijn dat je erbij kon zijn, Piet!
liefs en een mooi vervolg - fijn voor Susan dat ze er met jou over kan praten. -
29 September 2018 - 09:50
Jolanda:
Jeetje, dat is even schrikken! In elk geval gecondoleerd met het verlies van je schoonvader. Sterkte gewenst en natuurlijk ook voor Susan! Hopelijk kunnen jullie toch gaan genieten van de geplande reis. -
29 September 2018 - 16:22
Frans Van Rijsewijk:
Beste Piet en Susan,
Gecondoleerd met het verlies van papa en (een beetje) schoonvader.Je weet dat het gaat komen maar altijd onverwacht als het zover is.Ik lees wel dat het afscheid intenser word gevierd dan hier en zeker indrukwekkender.Toch een fijne reis gewenst ook al is die anders dan gepland en veel groeten aan Susan.
Ook namens Tineke:Have a nice trip and some day we will meet again. -
29 September 2018 - 16:51
Riek:
Hoi Piet en Susan,
Nogmaals gecondoleerd met dit plotseling overlijden. Heftig hoor, maar wel erg mooi zo ik nu lees. Tonnie en ik zijn samen bij Maik van Ria en Theo wezen helpen in appartement. Wordt erg mooi. Sterkte. Hopelijk gaan jullie toch nog naar Australie, we horen het wel. Dikke knuffels -
29 September 2018 - 17:47
Hanny:
Wat een indrukwekkend verhaal en wat een vermoeiende reis zal dat geweest zijn. Het moest zo zijn dat jij erbij was.
Wens Susan en de familie heel veel sterkte.
Herman en Hanny -
30 September 2018 - 08:05
Joke:
Veel sterkte voor jullie allebei!
Joke -
30 September 2018 - 10:04
Corrie Van Baast:
Susan en Piet, van harte gecondoleerd met het plotseling overlijden van Susan's vader. Veel sterkte gewenst voor jullie en voor de hele familie.
Groeten van Corrie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
