Nog een ongelooflijke dag!!!

Nog een ongelooflijke dag.

Uyuni, donderdag 19 september 2013

Beste allemaal,

Het houdt maar niet op. Vanmorgen heel vroeg op. We slapen vlak bij het grootste zoutmeer van de wereld. Salar de Uyuni.
We willen daar de zonsopgang meemaken. Dus om vijf uur in de morgen op. Vandaag is het de laatste dag van de tour die we vanmiddag rond twee uur afsluiten in Uyuni. Tenminste Pierre en Monique. Zij gaan terug naar Tupiza en gaan hun reis in hun campervan vervolgen. Wij gaan met ons tweetjes nog een dagje verder met chauffeur Gilberto en kok Norma. Zij brengen ons naar de Chileense grens maar dat is nog een dag rijden en dat is geen straf want wij rijden door een van de mooiste gebieden die ook ooit gezien heb.

Rond vijf uur zijn we wakker en na een uurtje gaan we op weg naar de grote witte vlakte. 120 kilometer bij 180 kilometer!!!!!!!!!!! Geen grassprietje, geen struik of geen boom. Alleen maar EEN grote witte vlakte op een hoogte van 3653 meter. En vlak is deze vlakte. De witte bodem ziet eruit als een honingraat. Na een kilometer rijden is het: jij, de witte vlakte en de helblauwe lucht. Niets meer.
Als er een beetje water op staat wordt de lucht hierin gereflecteerd. En de horizon verdwijnt dan. Maar wij zitten in het droge seizoen. In het regenseizoen kan er zo'n vijftig cm meter water op staan en kun je er niet over heen rijden.
Iedereen probeert er allerlei foto's te maken met vreemde effecten. Wij proberen er ook enkele uit. Staan op een colafles, iemand op EEN hand optillen en ga zo maar door. We voelen ons een met de jonge backpackers om ons heen.
Na de zonsopgang rijden we naar Isla Iscahuasi, een eiland midden in het zoutmeer. Een eiland vol met eeuwenoude cactussen. Ook een eiland met historie want op het hoogste punt offerden de pre inca's lama's aan de goden.
Wij beklimmen dit spectaculaire eiland en op de top naast meters hoge cactussen kijken wij uit, zover de horizon reikt, over een hel witte vlakte. Een zonnebril is hier meer dan nodig.
Ondertussen heeft Norma en Gilberto de jeep in de zon gereden en eten we ons ontbijt op het zoutmeer omringd door twee nieuwsgierige lama's. Norma heeft een enorme cake gemaakt in de vorm van een hart. Wij gaan verder met onze gekke poses op de witte vlakte.
40.000 jaar geleden was dit zoutmeer een lagoon op 3760 meter hoogte. Later ontstond er een andere lagoon die 1000 jaar gevuld was met water. De lagoons droogden op en de bergen die duizenden jaren mineralen naar de lagoons afgevoerd hadden zorgden ervoor dat deze mineralen de zoutlaag vormden. De zoutlaag is ongeveer vier/vijf meter dik. Daaronder is water en zand. In het water heeft men de grootste voorraad lithium ontdekt. Meer dan vijftig procent van de wereldvoorraad is hier te vinden. Lithium wordt ook wel de olie van de toekomst genoemd.
Na het ontbijt rijden we 80 km!!!!!!!!! over de witte oogverblindende zoutvlakte naar Colchani. Hier gaan we naar het niet zo spectaculaire zout museum en lunchen in dit dorpje en kijken hoe hier handmatig zout gewonnen wordt.

Het einde van de officiële tour zit er bijna op. Wij brengen op het eind nog een bezoekje aan het "treinkerkhof". Hier zie je tientallen locomotieven en treinstellen die aan het wegroesten zijn. Hiermee werden in het verleden mineralen vervoerd naar Chili. Nu is het een toeristische actie geworden.
Daarna zoeken wij een hotel met warm water en nemen afscheid van Pierre en Monique. Het waren vier heerlijke, onvergetelijke dagen.
Wij hebben geluk want morgen hebben we nog een dag met Norma en Gilberto die ons naar de grenspost van Chili brengen. Dus nog een dag door de prachtige, niet te beschrijven, natuur.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de natuurmomenten om je heen.

Piet.