Bar en boos
Door: Piet Lagarde
Blijf op de hoogte en volg piet
19 November 2009 | Vietnam, Hanoi
Donderdag 19 november 2009
Buuc Dien
Beste allemaal, dear everyone,
Dear everyone. It was a hard day. Very cloudy, very cold very dangerous through the landslides, very muddy. I must 5 times to a open fire to warm me.
But tomorrow I tell you more because many people must use this computer.
Loves from Piet
Vanmorgen om 8 uur uit Sapa vertrokken. Donker en mistig en een beetje druilerig. Ik zou vandaag over een pas moeten van 2000 meter hoog. Dus weer even flink klimmen vandaag, Dus eerst een omelet op. Dicht bij de openhaard met grote stukken hout erin.
Bij mooi weer komen hier vele toeristen voor een trekking en voor de plaatselijke markt. Heel nostalgisch allemaal en mooie plaatjes. Maar in de winter is het voor de plaatselijke bevolking een heel hard bestaan. Vocht en nog een s vocht en koud en koud. Er is helemaal geen centrale verwarming. Een wat duurder hotel heeft elctrische kacheltjes die ze bij je aan tafel zetten. Maar de gewone bevolking stookt eenvuurtje van kartonnen dozen en wat hout zomaar in hun kraampje om gewoon een beetje warm te blijven.
Ik heb er rondgelopen en heb er vrouwtjes gezien die hun blote voeten bijna in het vuur legeden zo koud waren deze voeten en hun kousen hielden ze dan vast voor het vuur om te drogen.Zo zaten ze soms uren om wat bij te komen.
Vandaag zou met mij hetzelfde overkomen. 4 maal een schuurtje, een stukje afgezet met zeil binnen moeten vluchten voor de kou.Het begin ging lekker want het beklimmen van steile bergen gaat weer steeds beter. Maar het bleef regenen en de mist, de bewolking werd steeds dikker. Kletsnat na een half uurtje. Van buiten en van binnen. En toen werd de weg werkelijk bar en boos. Landslides overal. Soms moest ik en natuurlijk ook de andere weggebruikers een half uur wachten voordat je verder kon. Een bulldozer moest de weg weer vrij maken. En dan verder door de modder, Na een uur moest ik een tentje in waar ik rook uit zag komen. De mensen, ik denk wegwerkers probeerden zich daar ook warm te houden bij een houtvuurtje. Ik stak mijn handen en voeten bijna midden in het vuur om er weer wat gevoel in te krijgen. En zo ging dat 4 - 5 keer. En telkens als ik weer wat gevoel terug had ging ik weer verder.
Maar de mist was zo dicht dat ik maar 5 meter vooruit kon kijken. En na 17 km begon een hele steile afdaling. Nog kouder dus en nog gevaarlijker. Met 2 remmen vast ging ik zo naar beneden. Telkens als ik een vuurtje zag mij even verwarmen en weer verder. De mensen waar ik grote bewondering voor heb gekregen zijn erg taaai en sterk want anders kun je het onder deze omstandigheden niet lang uithouden.
Maar zij hadden grote bewondering voor mij. Blote benen en blote armen en als enigste op deze blubberweg op de fiets. Zij snapten er werkelijk helemaal niets van. En wat wilden zij mij helpen en zo vriendelijk. Ook mijn ogen kregen een behoorlijke test met al die rook. Want schoorstenen kennen ze er niet. Gewoon een open vuur midden in de tent of midden in een schuurtje.
Om 12 uur kwam ik in dit dorpje aan in Buuc Dien. Hier heb ik een behoorlijk hotel en ben een half uur onder de hete douche gaan staan. Ook heb ik voordat ik naar mijn kamer kon alle tassen schoongepoetst van al die gele modder.
Lekker even op bed gelegen en ik ben weer fit. Straks wat eten en op tijd naar bed en dan maar weer kijken hoe het weer morgen is, In ieder geval ga ik weer klimmen en hoe de weg er hier weer uit zie is elke dag een verrassing.
Nog iets over gisteren. Super gezellig gekletste en gegeten met Herman en Petra uit Veenendaal. Maar ook Backpackers uit Nederland, Spanje, US, Israel, Schotland ontmoet en gezellig mee gepraat.
Ook mijn foto's veilig gesteld op dvd. en proberen op te sturen. Dat was nog een hel bevalling hier op het postkantoor. Ze wilden eigenlijk helemaal geen dvd versturen. Verboden. Maar na lang aandringen hebben ze het pakketje met wat gekocht borduurwerk opgestuurd. Ben benieuwd wannneeer en of het aankomt. Voor de zekerheid nog een extra dvd laten branden en deze hou ik bij mij tot de andere gearriveerd zijn in Nederland.
Zo dat was het wel voor vandaag. Bar en boos maar ook wel een beetje torts dat ik een beetje het echte harde Vietnamese leven van dichtbij meemaak. Nee hoor niets nostalgisch. Het is hier achteraf gewoon overleven in bizarre omstandigheden. Maar .... ze lachen en hebben plezier met niets. Gewoon een vuurtje aan de praat houden, droog hout hebben of wat karton hebben om het weer even een uurtje warm te hebben. Vandaag stikte ik 5 keer zowat in de rook maar wat was ik blij met wat warmte.
Dus leef en geniet met de warmte van elkaar want over die andere warmte hoeven jullie je gelukkig niet druk te maken.
Liefs van
Piet
Buuc Dien
Beste allemaal, dear everyone,
Dear everyone. It was a hard day. Very cloudy, very cold very dangerous through the landslides, very muddy. I must 5 times to a open fire to warm me.
But tomorrow I tell you more because many people must use this computer.
Loves from Piet
Vanmorgen om 8 uur uit Sapa vertrokken. Donker en mistig en een beetje druilerig. Ik zou vandaag over een pas moeten van 2000 meter hoog. Dus weer even flink klimmen vandaag, Dus eerst een omelet op. Dicht bij de openhaard met grote stukken hout erin.
Bij mooi weer komen hier vele toeristen voor een trekking en voor de plaatselijke markt. Heel nostalgisch allemaal en mooie plaatjes. Maar in de winter is het voor de plaatselijke bevolking een heel hard bestaan. Vocht en nog een s vocht en koud en koud. Er is helemaal geen centrale verwarming. Een wat duurder hotel heeft elctrische kacheltjes die ze bij je aan tafel zetten. Maar de gewone bevolking stookt eenvuurtje van kartonnen dozen en wat hout zomaar in hun kraampje om gewoon een beetje warm te blijven.
Ik heb er rondgelopen en heb er vrouwtjes gezien die hun blote voeten bijna in het vuur legeden zo koud waren deze voeten en hun kousen hielden ze dan vast voor het vuur om te drogen.Zo zaten ze soms uren om wat bij te komen.
Vandaag zou met mij hetzelfde overkomen. 4 maal een schuurtje, een stukje afgezet met zeil binnen moeten vluchten voor de kou.Het begin ging lekker want het beklimmen van steile bergen gaat weer steeds beter. Maar het bleef regenen en de mist, de bewolking werd steeds dikker. Kletsnat na een half uurtje. Van buiten en van binnen. En toen werd de weg werkelijk bar en boos. Landslides overal. Soms moest ik en natuurlijk ook de andere weggebruikers een half uur wachten voordat je verder kon. Een bulldozer moest de weg weer vrij maken. En dan verder door de modder, Na een uur moest ik een tentje in waar ik rook uit zag komen. De mensen, ik denk wegwerkers probeerden zich daar ook warm te houden bij een houtvuurtje. Ik stak mijn handen en voeten bijna midden in het vuur om er weer wat gevoel in te krijgen. En zo ging dat 4 - 5 keer. En telkens als ik weer wat gevoel terug had ging ik weer verder.
Maar de mist was zo dicht dat ik maar 5 meter vooruit kon kijken. En na 17 km begon een hele steile afdaling. Nog kouder dus en nog gevaarlijker. Met 2 remmen vast ging ik zo naar beneden. Telkens als ik een vuurtje zag mij even verwarmen en weer verder. De mensen waar ik grote bewondering voor heb gekregen zijn erg taaai en sterk want anders kun je het onder deze omstandigheden niet lang uithouden.
Maar zij hadden grote bewondering voor mij. Blote benen en blote armen en als enigste op deze blubberweg op de fiets. Zij snapten er werkelijk helemaal niets van. En wat wilden zij mij helpen en zo vriendelijk. Ook mijn ogen kregen een behoorlijke test met al die rook. Want schoorstenen kennen ze er niet. Gewoon een open vuur midden in de tent of midden in een schuurtje.
Om 12 uur kwam ik in dit dorpje aan in Buuc Dien. Hier heb ik een behoorlijk hotel en ben een half uur onder de hete douche gaan staan. Ook heb ik voordat ik naar mijn kamer kon alle tassen schoongepoetst van al die gele modder.
Lekker even op bed gelegen en ik ben weer fit. Straks wat eten en op tijd naar bed en dan maar weer kijken hoe het weer morgen is, In ieder geval ga ik weer klimmen en hoe de weg er hier weer uit zie is elke dag een verrassing.
Nog iets over gisteren. Super gezellig gekletste en gegeten met Herman en Petra uit Veenendaal. Maar ook Backpackers uit Nederland, Spanje, US, Israel, Schotland ontmoet en gezellig mee gepraat.
Ook mijn foto's veilig gesteld op dvd. en proberen op te sturen. Dat was nog een hel bevalling hier op het postkantoor. Ze wilden eigenlijk helemaal geen dvd versturen. Verboden. Maar na lang aandringen hebben ze het pakketje met wat gekocht borduurwerk opgestuurd. Ben benieuwd wannneeer en of het aankomt. Voor de zekerheid nog een extra dvd laten branden en deze hou ik bij mij tot de andere gearriveerd zijn in Nederland.
Zo dat was het wel voor vandaag. Bar en boos maar ook wel een beetje torts dat ik een beetje het echte harde Vietnamese leven van dichtbij meemaak. Nee hoor niets nostalgisch. Het is hier achteraf gewoon overleven in bizarre omstandigheden. Maar .... ze lachen en hebben plezier met niets. Gewoon een vuurtje aan de praat houden, droog hout hebben of wat karton hebben om het weer even een uurtje warm te hebben. Vandaag stikte ik 5 keer zowat in de rook maar wat was ik blij met wat warmte.
Dus leef en geniet met de warmte van elkaar want over die andere warmte hoeven jullie je gelukkig niet druk te maken.
Liefs van
Piet
-
19 November 2009 - 08:24
Bauke:
BRRRRRRRRRRRR....... Ik krijg het er koud van!!!!!! Wauw...wat een ontberingen pap! Een totaal andere reis dan in Nieuw Zeeland dat kun je wel zeggen! Ik stuur je vanaf hier een heleboel warmte mee! Dikke kus -
19 November 2009 - 09:55
Rita En Sander:
Hoi Piet,
Wij zitten hier aan de warme koffie je verhaal te lezen. Wat een kou en wat zijn wij dan toch verwend. We zijn maar wat trots op jou, want wat een prestatie lever jij. Het is goed om te horen dat je conditie weer op peil is. Hier is alles goed, het is alleen wel stil rond 7 uur in huize Broos.
Veel liefs,
Rita en Sander -
19 November 2009 - 10:26
Tom Hart:
Beste Piet, Tonja en ik volgen je ook nu weer elke dag. Wat een tocht door die koude.
Houd vol! Hier in Holland groeit een nazaat die ook trots zal zijn.
Tom -
19 November 2009 - 10:50
André:
Het is een hartverwarmend verhaal, dus de innerlijke warmte houd je wel op de been!
Take care of yourself, Piet!! -
19 November 2009 - 11:25
Tante Ria De Rijk :
Hoi Piet
Wat ben jij een flinkerd zeg.Wij kijken iedere morgen uit naar jouw verhaal.Met bewondering sluiten sluiten we aan bij alle andere reacties.
Groeten en veel sterkte en liefs van oom Jan entante Ria -
19 November 2009 - 12:10
Riek:
Wat verschrikkelijk brrrr. Ja, zo kan het ook, daar denken we te weinig aan maar als je er nu midden in zit, besef je wat wij allemaal hebben en kunnen en dan dat sommige mensen nog niet tevreden zijn.Jammer, maar zo gaat dat.
Heb net weer 8 km gelopen, gisteren ook trouwens. Nu ga ik even voor de Carnaval advertenties ophalen. Hopen dat het niet zso koud wordt de komende dagen, anders blijf maar 1 dagje langer bij de warmte binnen. Succes. Je zus -
19 November 2009 - 18:59
Roel En Anouk:
En wij hier maar klagen over de (harde) wind.....
hou vol, een warme knuffel uit Udenhout -
19 November 2009 - 20:11
Elly Teune:
Dag Piet, met grote belangstelling lees ik bijna iedere dag je dagboek en heb grote bewondering voor de wijze waarop je alle ontberingen trotseert. Ik krijg het al koud als ik lees hoe jij door weer, wind en modder bergen beklimt en weer afdaalt! Fijn dat je het fysiek weer aan kan. Als sociaal geograaf kan ik mij overigens ook heel goed voorstellen dat je geniet van het midden in de Vietnamese samenleving verkeren.
Wij zijn weer terug uit Peru, ook geweldig!
Hartelijke groeten,
Elly Teune -
22 November 2009 - 10:53
Hanny:
Piet, ik kan me voorstellen dat je de rook voor lief neemt als je het zo koud hebt,nogmaals wat een verhalen. Prachtig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
