Weer terug bij de watervallen.

EEN VREEMDE IS WELLICHT EEN VRIEND DIE JE NU NOG NIET KENT.

Weer terug bij de watervallen.

Victoria Falls, maandag 13 oktober 2014, 38 graden

Beste allemaal,

We zijn weer terug op dezelfde camping. Maar vanmorgen om vijf uur wakker en genoten van een prachtige sunrise. En uitkijkend vanaf de klif over een grote uitgestrekte vlakte met dieren die naar het spaarzame water in de rivier lopen. We genieten en eten ondertussen wat muesli. We zien ok nog een paar prachtige kleurrijke vogels. We moeten eerst nog 50 km door het reservaat voordat we bij de doorgaande weg komen. Helaas hebben we te weinig eten bij ons en ook niet genoeg benzine want anders waren we zeker nog een paar dagen hier in dit prachtige reservaat gebleven.
Maar we hebben nog een paar maanden en wie weet wat we allemaal nog te zien krijgen. Het laatste stuk rijden we door een grote kolenmijn gebied. De steenkool ligt hier aan de oppervlakte en wordt met grote moderne vrachtauto's en met treinwagons afgevoerd.
Waar blijft al dat geld? Het gaat in ieder geval niet naar de gewone mensen. Zij leven in armoedige hutjes zonder water en elektriciteit. De gezondheidszorg is lang niet zo goed georganiseerd als in Botswana. De werkloosheid is hoog. En het basissalaris is rond de 250 dollar per maand. Dus iedereen probeert wat bij te verdienen.
Maar de mensen zijn ontzettend vriendelijk. Soms vraag ik mij af wat zij niet moeten denken van al die toeristen met fototoestellen en supergrote auto's. Is het zo gek dat zij iets van je proberen te krijgen?

We zien nog een grote groep giraffen en prachtige kudu's. Aan de impala's zijn we al gewend geraakt. Maar wat blijven het prachtige beestjes met een prachtige tekening. Deze tijd zijn de mannetjes apart van de vrouwtjes. Die zijn drachtig en de komende maand krijgen zij hun jongen.

Op de weg naar Victoria Falls is er weer een politiecontrole. En alweer is de vraag waarom we geen reflector stickers voor op de bumper hebben. 40 dollar is de boete. Maar ik praat weer als brugman en op het eind vraagt de agent of ik een diplomaat ben. Ik antwoord meteen; " Ja, in Nederland. Ik ben van de gezondheidszorg." En dan mogen we doorrijden. Soms is het onbegrijpelijk maar de mensen hebben de opdracht en hen kun je het niet kwalijk nemen. Lachen en vriendelijk blijven is de beste remedie en lost vele zaken soepel op.

Nog even genieten van de prachtige campsite en dan morgen weer terug naar Botswana en dat voelt een beetje als thuiskomen.

Voor nu een warme groet en leef en geniet van de momenten die er toe doen.

Piet.