Hijgen, hijgen en nog eens hijgen.

Quito, maandag 27 augustus 2012.

Beste allemaal,

Hier volgt nog een verslag. Ik hoop dat de verbinding goed blijft.
Ja Riek wij hebben de rook al uit de vulkaan zien komen. Over een week hopen we in Banos te zijn en ik hoop dat we de lava dan nog uit de vulkaan zien stromen.
Ja beste “ volgers” soms is het hollen of stilstaan maar als ik kans zie om te schrijven dan prober ik dat ook. Dus nu prober ik voordat jullie wakker worden nog een verslag te plaatsen. Ik hoop dat het gaat lukken.

Quilotoa, zondag 19 augustus 2012.

Om 5 uur weer op voor de volgende toer. Warme kleren aan want we gaan vandaag naar bijna 4000 meter hoogte. Om 6 .45 verzamelen alle deelnemers op de plaze zo’n 5 minuten lopen van ons hotel. Zo’n 15 in getal. De deelnemers komen overall vandaan en wat opvalt, en niet alleen nu, is dat het voor 90 procent jonge vrouwen zijn die reizen. En als er al een paar mannen tussen zitten dan is het vaak een Koppel. Ik denk inderdaad dat vrouwen veel reislustiger zijn dan mannen.
De gids legt alles in het Spaans en Engels uit en via Zumbahua komen we na 3 en half uur rijden in Quilotoa aan.
Op weg naar het hoogst gelegen kratermeer. Het water is spiegelgroen en het stormt boven aan de kraterwand. Het is een onvergetelijk uitzicht waar onze camera’s echt te kort schieten. In de verte zien we de besneeuwde bergtoppen van de Cotopaxi waar we morgen naar toe zullen gaan.
Ook hebben we een uur oponthoud gehad door een wegversperring door vallende rotsblokken.
De diepte van het meer is zo’n 250 meter.
Natuurlijk willen we het meer van dichtbij zien maar dan moeten we zo’n 300 meter afdalen. Dat lijkt niet zoveel maar met een zandstorm van fijn vulkaanstof toch nog behoorlijk lastig en je kunt gemakkelijk uitglijden door dat fijne gruis. En sommige stukken zijn heel steil. 45 minuten en we staan bij dat prachtige kratermeer. Na een half uur terug maar dat gaat heel wat langzamer. Na elke 10 stappen is het uithijgen geblazen. Je komt hier meteen zuurstof tekort. Velen laten zich dan ook met een opaardje naar boven rijden. Wij komen echter zelf hijgend boven. Maar na ruim anderhalf uur bereiken we de top weer. Na een stevige lunch vervolgen we onze tocht door de Andes weer. Onderweg stoppen we bij een familie die op 4000 meter hoogte woont. Geen huis maar een grote ruimte in de Bergen met een dak van grassen. Het kan er behoorlijk koud zijn. Geen licht, geen stromend water en geen toilet. Een ruimte waar geslapen en gekookt wordt. Zonder schoorsteen. Ook lopen de kippen en de honden er vrij rond. Maar nog opvallender zijn de 100 cavia’s die er ook rondlopen. Cavia’s om tee ten en te verkopen op de morkt. Verder worden er uien en aarddappels verbouwd. Een heel hard bestaan. (zie de foto’s)
We stoppen ook nog bij een plaatselijke markt in Saqvisik waar we Colada Moreda eten, een sort soep van ananas en tostilla al mais.een aarddappel koekje met kaas gevuld.

Zeer moe met onvergetelijke momenten op ons netvlies beginnen we aan de 4 uur durende terugtocht door de Andes. Om 8 uuer in de avond nemen we afscheid van de gids en de medereizigers.

Voor nu een fijne leef en genietgroet van ons beiden.

Piet.