Ahhh, Ohhhhh, Ahhhhh, Ohhhh .....

Ahhh, ohhhh, ahhh, ohhh .......

Tupisa, donderdag 12 september 2013

Beste allemaal,

Gisteren geen bus vanwege een blokkade in Potosi. Dus wij waren benieuwd of de blokkade opgeheven was. Dus Michael belde naar de busterminal en ja hoor ze zouden zeker vertrekken. Een taxi gebeld maar die zat vast in het verkeer dus het was kantje boord. Maar we zaten precies op tijd in de bus. Een normale bus met ongeveer 40 plaatsen. Wij waren de enige toeristen en onze stoelen waren niet verstelbaar.
Maar toen kwam er een mevrouw in uniform de bus in en begon in het Spaans te ratelen. Wij begrepen daaruit dat de blokkade nog steeds gaande was maar dat we toch zouden vertrekken alleen moest de chauffeur een grote omweg maken om Potosi heen.
Dat zou een lange zit worden maar daar zouden we geen spijt van krijgen.

Het landschap was in EEN woord fascinerend, fantastisch, buitenaards. Van het begin tot het eind hebben we onze ogen uitgekeken. De kleuren zijn zo ontzettend mooi. Het begint hier nu lente te worden. Bij de schaapskudde waren al vele lammetjes te zien. Sommige bomen in de bedding van de droge of bijna droge rivier hadden al fris groen blad. Een aantal boeren waren met hun ossen al het land aan het bewerken.

De bus steeg soms tot 3700 meter en een half uur later reden we op een hoogte van 2800 meter. En dat ging zo regelmatig op en neer. Vaak gingen we de hoofdweg af, vanwege de omleiding, en dan reden we over een zandweg langs diepe ravijnen. Auto's konden elkaar niet passeren en vaak hotsten en knotsten we door rivierbeddingen.
Rond een uur moest er toch wat gegeten worden en ook een toilet was welkom. De chauffeur stopte in een kleindorpje met een hotsprings. Het water was zo'n 40 graden en vele vrouwen waren er hun was aan het doen.
Er was ook een soort grote badkuip waar je heerlijk in kon gaan zitten maar daar was nu geen tijd voor. Twintig minuten kregen we van de chauffeur en dus konden we vlug een beetje eten. Niet teveel want het liefst gaan we onderweg niet naar een toilet voor een grote behoefte. Voor de vrouwen hier geen probleem. Zij stappen de bus, uit gaan op hun hurken zitten en doen hun behoefte. Ze hebben geen onderbroek aan en hun hoepelrok beschermt hen voor een "inkijk".

Maar wij genoten tot het eind van een magnifieke busreis. Toen we Tupiza naderden werd het gebergte rood van kleur. De gesteenten op deze weg hadden all kleuren vanwege de mineralen.
De duizenden cactussen die hun koppen door het struikgewas steken, hebben allerlei vormen.
Helaas was het vanuit de bus moeilijk foto's maken maar de hele rit zal ons nog lang bijblijven.

Wij kwamen veel eerder dan verwacht in Tupiza aan. Half zes. Het hostel dat we geboekt hadden was maar 100 meter verwijderd van de busterminal. De eigenaar en zijn vrouw waren heel vriendelijk en hij was een Portugees en sprak heel goed Engels en dat is nu wel prettig want we willen hier een vierdaagse jeeptocht door de zoutvlakten maken. Moet ontzettend mooi zijn.

Maar wij hadden hanger en gingen naar een Pollo restaurant en aten een halve kip aan het spit met friet en rijst en cola voor twee personen. 36 Boliviaanse dollar en dat is iets meer dan 4 euro.
Dat zal over een week in Chili wel een ander bedrag worden, maar dat zien we dan wel weer.

Voor nu een warme groet van ons en leef en geniet van de momenten van de dag.

Piet